De ochtend is lang. De man is hier. Morgen gaat hij weer naar een ander land. Dan zijn er twee uurverschillen. Het uurverschil met eergisteren, en het tijdsverschil met hier en daar.

We ontbijten. De man zit enorm aan tafel. In zijn ochtendjas en met ongeschoren gezicht. Ik zou zelfs zijn hand kunnen pakken. Ik kan er lang over nadenken, hoe het kan dat dat kan. Meestal zit hij er namelijk niet. Daarmee zit hij er in mijn hoofd dan toch. Iets met een roze olifant enz.

We hebben een week. Die is bijna op. Het duurt zo lang als het uur in de nacht dat oplost tussen twee en drie. Het verdwijnt en is tegelijk verdubbeld. Ik snap het zelf ook niet hoor. Ik snap bij voortduring niets en er komt toch steeds gewoon een volgende dag met files en duiven en daglicht.

We gaan steeds naar de supermarkt. Dan overleggen we of de suiker op is bijvoorbeeld of we zeggen: ‘Kunnen ze nou niet gewoon nog een kassa openen?’ De wereld is gek, wij niet. Nog verrukkelijker is het om een lamp in te draaien, de badkamer schimmelvrij te maken of op familiebezoek te gaan. Zij hebben een gezin en zien elkaar elke dag. Wij kunnen dan weer niet stoppen met naar elkaar te kijken.
Als de liefde op is, ga dan in twee landen wonen. Elke vlucht naar elkaar is een tunnel met een stralend licht aan het einde. Rammstein, Shostakovich en Ne me quitte pas klinken door elkaar. Elk afscheid is lang en smartelijk en wat rest zijn zacht krakende telefoongesprekken.

Als de man weg is, daalt de werkelijkheid weer in. De wapendeals met Saoedie-Arabië. De stroperige antwoorden van regeringen op de vraag waarom het niet stopt. Waarom kinderen in een schoolbus door een Amerikaanse bom zijn omgekomen. Als de bom nou een seconde later, als de bus stuk was geweest, als het contract niet was getekend. Vragen vragen. Waarom Kaag, May en Macron niet zeggen: Abdoel Aziz, zak er maar in. Dan maar geen werkgelegenheid. Bommen maken is sowieso geen werk. De microfoons gaan aan. Het schenken begint. Voeten, enkels, knieën verdwijnen in mierzoete troep en niemand komt meer vooruit.
Merkel stapt op. Harry en Meghan bij de Invictus Games. De Brexit, de dag die je wist dat zou komen. Kwam hij maar. Ging overal de kogel maar door de kerk. Stroop smaakt zoet maar is als plastic soep. Het maakt aan alles langzaam een einde.