4 mei is zo’n dag dat je niet al te vrolijk mag zijn. Stiekem wel, als je dat wilt, maar niet in het openbaar. De vlaggen halfstok herinneren je daaraan. Ik ben op vakantie – aan de Maas – maar ik heb geen vakantie van mijn piëteit. Ook in de Gelderse dorpjes Batenburg en Appeltern is het 4 mei. Overal hangen roze vlaggen buiten om de homoseksuelen te herdenken die tussen ’40 en ’45 naar de concentratiekampen van de nazi’s werden afgevoerd. Uitbundig herdenken is een mooie nieuwe trend. Niks gaat te ver. Hier is gepoetst, gemaaid, geploegd, gepolitoerd en alles is met roze gedenktekens behangen. Sprietige boompjes zijn zuurstokroze geschilderd, met echte verf. Dranghekken staan klaar om in stelling te brengen als de herdenkenden zich naar voren dringen. Tegen de heggen liggen rijen roze geschilderde fietsen – beetje kinderachtig om ook de gedeporteerde fietsen te gedenken, maar goed. In een tuintje hangen een vaalroze beha en een versleten korset te wapperen. Je stelt je voor hoe een van de verdwenen roze oma’s die nog heeft gedragen. In een lantaarnpaal hangt hoog een Italiaanse vlag. Dat vind je wel wat vreemd. Over drie dagen is het hier feest. Dan spuiten rijen stoere mannetjes op smalle bandjes langs de roze bomen en vlaggetjes. Giro d’Italia – iets met fietsen, waarbij de winnaar een roze trui draagt. Maar dat weet je nu nog niet. Je bent geraakt en ontroerd. Als je even verderop een paar gewone Hollandse vlaggen half aan een steel ziet hangen, dan bekruipt je een ehh… onfeestelijk gevoel.
