shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Avatar foto Gijsje Kooter
op 2 juni 2016
Deel dit verhaal

Roofvijand

Ik heb een hekel aan referenda, omdat er nu toch een handelsverdrag met de Oekraïne komt en er straks een Oekraïense plofkipfabriek in Veenendaal staat, net zoals de Noord-Zuidlijn er wellicht uiteindelijk ook zal komen. Ik haat het dat er straks ‘geproduceerd in Nederland’ op het etiket mag staan. Er zou ‘Oekraïense plofkip’ moeten staan en dan liefst in hoofdletters, om daarmee dit soort praktijken aan de schandpaal te nagelen.

Ik heb een hekel aan aangespoelde potvissen, met hun buiken vol plastic waardoor ze verhongerden, omdat plastic niet op hun menu staat. Ik haat mijn eigen liefde voor vlees en dat vegetariër worden ook al geen optie meer is, door de documentaire die ik laatst zag, waarin duidelijk werd dat planten ook emoties en gevoel hebben. Ik haat mijn eigen ambivalentie daarin. Mijn eigen ambivalentie in het algemeen. Ik praat met de planten in mijn moestuin, zij weten niet dat ze met hun eigen roofvijand in gesprek zijn.

Ik haat griezelfilms waarin op het einde alles weer overnieuw begint, als je die film juist dwangmatig, met een half oog hebt afgekeken in de hoop dat al het enge voorgoed voorbij zou zijn.

Ik heb een hekel aan krantenkoppen in hoofdletters en aan tekstberichten in CAPS LOCK. Aan integratiebeleid, rolkoffers op kasseien, stofvangers in huis zoals luxaflex, glazenbollenkijkerij. Ik zag vandaag de kop ALIENS ZIJN ONDER ONS EN WE HEBBEN ZE ZELF GESCHAPEN.

Ik veracht woorden als dobber[…], de infantilisering van de taal en hoe wij met elkaar communiceren. Aan google die vraagt of je hengst bedoelde als je op engst zoekt, ook al weet je niet zeker of dat een woord is. Dat je alles wat je in google zoekt later als advertentie op je facebook ziet verschijnen,  maar dat je net zo goed een wasmachine kan zoeken voor een kennis, of dat je even wilt weten hoe je dat woord spelt.

Ik heb een hekel aan kappers die alleen de tondeuse hanteren en aan de klanten die bij zo’n kapper naar buiten lopen met zo’n ik-ga-de-stad-eens-lekker-onveilig-maken-blik. En dat ik zelf heel anders uit mijn ogen kijk als ik de stad onveilig maak.

Ik heb een hekel aan in de wacht staan of gebeld worden door iemand die zegt dat jij een terugbelverzoek hebt gedaan en dat ik dat altijd ontken. Aan dat ik moet slikken als mijn vader me belt met de mededeling: ‘Jij hebt dit weekend de beurt.’ Dat ik dat net zo erg vind als gescheiden ouders die zeggen: ‘Ik heb dit weekend mijn kind.’ En dat ik me schaam omdat ik niet vaker spontaan bij mijn vader langs ga, maar toch altijd weer mijn beurt afwacht. Dat ik over het algemeen te vaak mijn beurt afwacht, en dat die dan zomaar voorbij kan zijn.




Vorige verhaal
Liefde is de basis
Volgende verhaal
D-Day

Over de auteur

Avatar foto
Gijsje Kooter

Gijsje Kooter schrijft toneel, korte verhalen en alles daar tussenin of daarbuiten, ver daarbuiten. Op de drempel van de eerste lockdown, die inmiddels een eeuwigheid ver weg lijkt, was zij mede-oprichter van Papieren Helden, fictief magazine met verhalen voor nu, want fictie kan de wereld redden.

Ook van deze auteur

Avatar foto door Gijsje Kooter
10 juli

met wie je welke weg bewandelt

2 Minute Read
Avatar foto door Gijsje Kooter
19 juni

De wereld is een maquette

3 Minute Read
Avatar foto door Gijsje Kooter
08 mei

dood begraven jarig

3 Minute Read