Vanochtend vroeg een vrouw die we niet kenden aan James of hij Nicole kende.
We lieten onze hond uit, zij liet de hare uit, en terwijl onze honden kennismaakten, zei de vrouw: “Nicole, met het paard.”
James keek vast heel wezenloos, want ze ging verder: “Nou ja, het is nu niet meer haar paard, natuurlijk.”
Onze honden begonnen om elkaar heen te draaien. Om te voorkomen dat de riemen in de war zouden raken, tilde ik mijn riem hoog op zodat de vrouw de hare eronderdoor kon schuiven, maar ze liet gewoon los. Ze had alleen maar aandacht voor James. Wat ik gek vond, want van ons tweeën ben ik toch zeker degene die een Nicole met een paard zou kunnen kennen. James kent alleen maar andere mannen die klassieke auto’s restaureren, en zo ziet hij er ook uit. Hij vindt het al moeilijk genoeg om de namen van mijn vriendinnen te onthouden.
Toch gaf ik James een duwtje met mijn elleboog en zei: “Was zij niet…”
“…van die rechtszaak, ja,” zei de vrouw.
“O,” zei ik, met langgerekte o’s. Ik gaf James een stiekeme knipoog, maar daar ging hij alleen maar verwarder van kijken.
“Maar nu is ze blijkbaar mensen aan het bellen,” zei de vrouw. “Die erbij zijn geweest.”
James draaide zich naar mij toe. “Is Nicole die met het rode haar? Die niet achteruit kan inparkeren?”
“Nee schat, dat is Angela.”
“Dus jullie kennen haar niet?” vroeg de vrouw, geïrriteerd nu.
“Hij is niet zo goed met gezichten,” zei ik.
De vrouw keek rond, op zoek naar haar hond. Hij was al een heel stuk afgedwaald, een geur volgend, zijn riem achter zich aan slepend als een slang.
“Neem maar niet op,” zei de vrouw gehaast. “Als je haar kent. En ze belt.” Toen beende ze weg.
Ik gaf een rukje aan de riem en we vervolgden ons vaste rondje; de hond, James en ik.
“Nu weten we nog niks,” zei ik.
“Je bent gemeen,” zei James.
Maar dat ben ik niet met hem eens. Ik ben niet gemeen.
Ik ben gewoon niet het type dat genoegen neemt met een half verhaal.