Er was een stuk ijs ter grootte van de provincie Utrecht van de ijskap afgebroken. Nou, hij had het nagerekend en het kwam qua oppervlakte meer in de buurt van Noord-Holland. Of nou ja, nagerekend… Hij vroeg zich gewoon af waarom de provincie Utrecht steevast als maat der dingen werd gebruikt als het om rampen ging. Er hoefde maar ergens een oerwoud in de fik te vliegen en er lag weer een gebied ‘ter grootte van de provincie Utrecht’ in de as. Bij slecht nieuws wordt er door de mensen van het journaille ineens wél buiten de A-10 gekeken, dacht hij. Hij wilde erover foeteren op Twitter, maar zag dat iemand hem al voor was.
Sinds hij versoepelingen in zijn werkelijkheidsconsumptie had toegepast, liep alles wat vlotter. Het was een kwestie van Oost-Indisch geïnteresseerd de krant doorbladeren. De ontvoerde hondjes van de superster die het volkslied had gezongen op de inauguratie van de dichteres waren weer terecht. Nou, gelukkig maar.
Buiten was het mooi weer. In het zonnetje kon je doen alsof het warm was. Met een vriendin ging hij triktrakken op een steiger langs de Singel. Het was er heel druk, omdat de terrassen dicht waren vanwege de regering. Een passerende kennis wees naar het kabbelende water en zei: ‘Ja ja, vorige week zaten we hier met min 10 nog de global warming uit te lachen en moet je nu eens zien!’
‘Dat is alweer twee weken geleden,’ zei de vriendin.
‘O ja,’ zei de kennis. ‘Vorige week was het hier ook zo druk en toen was het wel vorige week nog min 10. Alles wordt zo’n blur, hè?’
‘Nou,’ zeiden zij.
‘Morgen is het alweer maart,’ zuchtte de kennis, alsof hij de huurbaas was.
‘Waan je op een terras in Italië met deze overheerlijke verse pizza,’ stond op de verpakking van de diepvriespizza. Hij kon de verpakking wel wurgen.