Het kon Danny niks schelen dat Mireille zijn kont te dik vond en zijn dijen te zacht. “Je hebt grotere tieten dan mijn moeder,” zei ze wanneer hij uit de douche stapte. Het kon hem niks schelen dat ze zich voor hem schaamde. Hij was nog nooit zo dik geweest en ook nog nooit zo gelukkig.
Zoals ieder jaar hadden ze rond de feestdagen een midweekje Duinrell geboekt. Lekker gezellig met de kids in een Duingalow, uiteraard op steenworp afstand van zijn geliefde Tikibad. Hij was er aan toe, de afgelopen weken waren uitputtend geweest. Naast zijn drukke baan was hij avond aan avond voor Het Rode Kruis de deuren afgegaan. Geen pretje, de mensen waren van slag door Parijs, soms deden ze de voordeur niet eens meer open en moest hij bukken om een lullige euro van de mat te rapen. Hij kon ze geen ongelijk geven, je wist toch nooit helemaal zeker of je zuurverdiende geld wel bij de juiste mensen terecht kwam, wat als er een terrorist tussen zat?
Maar genoeg gezeurd. Hij kon niet wachten om in zijn nieuwe zwembroek de X-stream te doen. Onbetaalbaar dat gevoel in je kruis wanneer het valluik onder je voeten werd weggedraaid en je met 40 kilometer per uur naar beneden flikkerde.
“Ben je er niet te dik voor, schat,” Mireille knipoogde in de binnenspiegel naar de kinderen op de achterbank. “110 kilo is de max hoor.”
“Let jij nou maar op dat we heelhuids aankomen, mop.” Danny kneep in haar bovenbeen. Zijn humeur was niet meer kapot te krijgen vandaag. Hij kon het chloor haast al proeven.
Natuurlijk kreeg hij op de parkeerplaats weer alle tassen in zijn armen gedouwd. Achter zijn vrouw en kinderen aan sjokte hij in de richting van de huisjes. “Welke kant op, pap?” Hij keek om zich heen. Rechts Tikibad, Links Opvang. Terwijl de hernia in zijn rug opspeelde, zag hij in de verte een groepje mannen met baarden. Ze lachten en deelden een blikje bier.
“Hé pap,” zijn jongste tuurde naar de folder van het park, “het Tikibad is gesloten wegens renovatie.”