shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Dirk van Pelt
op 6 november 2018
Deel dit verhaal

Punt

Het was zo onderhand wel mooi geweest. Iedereen riep het al jaren. Sterker nog, het was al heel lang geen gezicht meer. Die sporadische invalbeurten vlak voor tijd, in die te krappe shirts van clubs waarvan niemand precies wist hoe je de naam moest uitspreken. Waar generatiegenoten in de herfst van hun carrière nog bewondering oogsten met hun laatste kunstjes, was hij vooral de man van het bittergarnituur geworden. Zonde van zo’n mooie carrière, vonden de kenners. Iedereen, dus.

Hij wist zelf natuurlijk ook best dat het er niet meer uitzag. En hij snapte ook wel dat stoppen op het hoogtepunt misschien fraaier was geweest. Maar dat station was al heel lang geleden gepasseerd, dus dan kun je net zo goed blijven zitten en de eindbestemming zo lang mogelijk rekken. Doorvoetballen tot het echt niet anders meer kan.
Daarbij, hij kende de verhalen van sporters die op hun hoogtepunt stopten. Met een nog felbegeerde prijs de boel mooi afsluiten en dan, hop, met prijs en al zo het zwarte gat in kukelen.

Er is geen bergbeklimmer die op de top zijn huis bouwt. De bergbeklimmer plant een vlaggetje. Daarna zet hij in zijn eigen tempo de afdaling in. Pas als hij weer helemaal beneden is, kan hij zeggen: ‘Zo, hèhè. Klaar.’
En misschien had hij wel niet het maximale uit zijn talent gehaald. Akkoord.  Maar, zo dacht hij, terwijl hij de frikandellen in het vet gooide: niemand kon beweren dat hij niet tot het uiterste was gegaan.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Arme diertjes
Volgende verhaal
Ik ben

Over de auteur

Dirk van Pelt

Dirk van Pelt (1978) schrijft scenario's voor tv, radio en theater. Hij houdt ervan om in zijn verhalen op een soort onnavolgbare manier allemaal verbanden te leggen tussen superinteressante thema's die op het oog niks met elkaar te maken hebben, zodat je als lezer denkt: tjee. Hij heeft nog nooit iets gewonnen.

Ook van deze auteur

door Dirk van Pelt
18 juni

Afslag

2 Minute Read
door Dirk van Pelt
07 mei

Het bedrijf werkt aan een oplossing

4 Minute Read
door Dirk van Pelt
12 februari

Wrak

4 Minute Read