shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Anne-Minke Meijer
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Gijsje Kooter
    • Jam van der Aa
    • Joop-Maris Vollering
    • Jozien Wijkhuijs
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Nicole Kaandorp
    • Renske van den Broek
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Jirke Poetijn
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Renée Kapitein
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Avatar foto Martijn Simons
op 7 januari 2016
Deel dit verhaal

Prooidier

Een tijdje geleden zag ik op televisie zo’n natuurfilm, op National Geographic, als ik het me goed herinner. Afrika, de savanne, Lion King decor. De clichés van het continent samengebracht in één enkel shot. Brandend geel, stofwolken als zwermen insecten en een trillende horizon, je voelde de hitte haast door het beeldscherm heen.

Een clan gevlekte hyena’s. Een stuk of tien van die beesten, hoog op de poten, hun blikken haast scheel van honger en roofzucht. Het was het einde van de middag, en de voice-over kondigde met lijzige stem de jacht aan. In een groep dwaalden de beesten door het land. Op zoek naar een makkelijke prooi. Dat herinner ik me ook nog goed, dat was blijkbaar heel belangrijk: ze jagen op de langzame beesten, de beesten waarvoor ze zo min mogelijk moeite hoeven doen.

In het volgende shot was de zon al bijna onder, een kille schemering daalde over het landschap en de beesten waren er in geslaagd om een waterbok te isoleren. Het beest keek om zich heen, maakte een paar sprongen, maar het was omsingeld. En zonder dat je kon zien dat er een teken was gegeven, doken ze er bovenop, die beesten. Sleurden de bok tegen de grond, beten in zijn hals en in zijn flanken, net zolang tot de bok niet meer bewoog en ze begonnen zijn vacht kapot te scheuren.

Die scène, daar dacht ik aan. Niet op het moment dat het gebeurde, maar toen ik een paar dagen geleden aangifte deed. Ik zat in een kleine plastic stoel en ik was me zeldzaam bewust van mijn lichaam, mijn benen, heupen, billen. Alsof het niet helemaal míjn lichaam was.

En terwijl ik vertelde over die beesten, speelde die agent de hele tijd met zijn pen, hij wiebelde het ding met tussen zijn wijs- en middelvinger en hij deed zijn best om me zo min mogelijk aan te kijken. Het was een jonge jongen, hij probeerde een baard te kweken. Af en toe mompelde hij iets of maakte een aantekening in een notitieblok, zwarte pen op geel papier.

Ik vroeg hem waar de politie eigenlijk was, die hele avond.




Vorige verhaal
Massagesalon
Volgende verhaal
Gelukskoekjes

Over de auteur

Avatar foto
Martijn Simons

Martijn Simons (1985) studeerde Nederlandse Taal en Cultuur. Hij debuteerde eind 2009 met het korte verhaal De Cavia in De Gids en in 2010 verscheen zijn debuutroman Zomerslaap, die zeer enthousiast werd in ontvangen. Hij werkte onder meer als columnist voor volkskrant.nl. In 2015 verscheen zijn tweede roman, Ik heet Julius.



Ook van deze auteur

Avatar foto door Martijn Simons
22 september

Nalevingsgedrag

2 Minutes Read
Avatar foto door Martijn Simons
01 september

Een lege bank

3 Minute Read
Avatar foto door Martijn Simons
11 augustus

Een leeg paard

2 Minutes Read