De kinderen ruziën op het kleed. Oma heeft het opengescheurde inpakpapier netjes opgevouwen en op een stapel gelegd. Mama heeft haar jaarlijkse zakje badparels boven in de badkamer naast de zakjes badparels van voorgaande jaren gezet. Er zit nog één pakje in de zak van Sinterklaas. Het is voor papa. Mama geeft het hem en roept de kinderen: ‘Er is nog één cadeautje, voor Papa, komen jullie even kijken? Papa keek ook toen jullie je cadeautjes uitpakten.’ De kinderen gaan op de bank zitten en kijken naar het speelgoed dat ze net kregen. Oma zegt dat ze het papier zo mooi vindt. Papa kijkt naar het cadeautje in zijn hand. Een klein paars pakje, niet ingepakt in Sinterklaaspapier. Gewoon een pakje in paars pakpapier met een gouden lint er om. ‘Maak het nou open,’ zegt Mama, ‘dan kunnen ze weer verder spelen.’ Papa trekt aan het lint en scheurt het papier van het pakje. Oma raapt het papier van de grond en vouwt het netjes op. Papa kijkt naar wat in zijn schoot ligt. ‘Wat is het?’ vraagt hij. ‘Nou,’ zegt Mama, ‘Sinterklaas heeft tegen me gezegd wat het is, ik kwam hem laatst toevallig tegen. Het is een eigen politieke partij!’ Papa pakt de politieke partij op en neemt hem tussen duim en wijsvinger. ‘Wat moet ik nu met een eigen politieke partij?’ vraagt hij aan Mama. ‘Je hebt toch altijd ideeën en zo,’ zegt Mama, ‘voor hoe het beter moet met het land. Nou, dit is je kans.’ De kinderen vragen of ze weer mogen spelen. Mama knikt. ‘Maar waar haal ik de tijd vandaan?’ vraagt Papa, ‘sorry hoor, maar ik hoop dat Sint het bonnetje heeft bewaard.’ Papa legt de politieke partij naast zich neer, aan zijn rechterzijde, er is weinig ruimte omdat er allemaal rommel van de kinderen ligt. Gelukkig is het een kleine politieke partij. Mama buigt zich naar Papa toe en fluistert: ‘Het zou Sinterklaas niets verbazen als je van de Kerstman een kiesdrempel krijgt.’