Gisteren ben ik honderdachtendertig geworden en voel mij nog vitaal. Ik heb drie kinderen en twee kleinkinderen die nooit zeewater gezien hebben. Ik heb een robot waar ik mee schaak en graag dingen mee deel en die mijn boodschappen haalt. Iedere keer ben ik opgelucht als hij terug komt met wat graan. Hordes mensen slapen in zelfgemaakte hutjes of gewoon op de stoep als honden. Ze halen hun eten uit vuilnisbakken en plunderen winkels leeg. Er zijn geen woningen en er is niet genoeg werk, maar we worden wel heel oud. Ik heb drie studies afgerond. Het is niet ons lichaam dat zal aftakelen.
Mijn verjaardag heb ik met mijn familie gevierd. Via de computer leek het alsof ze allemaal hier in de woonkamer waren. Zelfs de taart had ik gephotoshopt. Naar buiten gaan we alleen als er grote noodzaak is, omdat de kans groot is dat je anders wordt neergestoken. En als de wind verkeerd staat geraakt kunt worden door een gifwolk. We proberen te overleven, zo zitten we in elkaar.
Het duurt allemaal niet lang meer of het huis wordt afgebroken door mensen die naar boven zullen klimmen op zoek naar wat beters of dat de zee ons overspoelt. Het is eenzaam zo hoog, ik ben hier al veel te lang.
#Klimaatverandering
#Andrea Maier
