En Trump wil een parade. Zo’n grote, met tanks en intercontinental ballistic missiles, synchroon lopende mannetjes in pakjes. En dan zo’n soort podiumpje met een stoel om op te zitten glunderen.
Ik zag een foto van een walvis, als een gescheurde vuilniszak. Bergen plastic rotzooi stroomden uit zijn bek.
Koersdalingen op de beurzen ook, want de werkgelegenheid trekt aan en beleggers vrezen loonstijgingen.

Laat dat inzinken.

Maar de zon schijnt weer vandaag. De vogels fluiten of knerpen en hun schaduwtjes fladderen vrolijk over mijn lijf.
Twee raketten landden als een teruggedraaide film. Er zweeft een auto in de ruimte.

Spanje, 1969. Binnen stond het vol grote mensen. Met drank en sigaretten en euforische stemmen. Van het toilet kwam een zware, zure lucht. Ik stond net buiten het café. Op straat had ik beter zicht dan via het gruizige tv’tje binnen. De maan hing helder in de lucht. En ik dacht ze te zien.

Beetje puberaal allemaal: Een auto in de ruimte, ‘made on Earth by humans’ op de printplaat, ‘don’t panick’ op het dashboard, ‘space oddity’ op de radio. Maar toch. De zon schijnt. De vogels fluiten. Veel mensen hebben plannen vandaag. Ze hebben wat moois meegemaakt.