shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Anne-Minke Meijer
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Gijsje Kooter
    • Jam van der Aa
    • Joop-Maris Vollering
    • Jozien Wijkhuijs
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Nicole Kaandorp
    • Renske van den Broek
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Jirke Poetijn
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Renée Kapitein
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Avatar foto Martijn Simons
op 3 maart 2016
Deel dit verhaal

Pijler

Als ik met deze snelheid door blijf rijden en er gebeurt niks onverwachts, dan ben ik over ongeveer drie minuten bij de brug. Aan beide zijden van de weg kale, grijs-gele bomen en bosjes. Een onduidelijke kleur die me direct weer doet denken aan de hond die ik kreeg toen ik tien jaar was en mijn moeder overleed. Kwam uit het asiel, dat beest. Miste een oog en had precies zo’n onbestemde kleur vacht, een matte tint, alsof het dier zelf al haast was uitgedoofd.

Toen iemand van de balie gisteren de aanklacht op mijn bureau legde, zag ik dat beest ineens weer voor me. Zijn gehijg, het geluid dat zijn poten maakten op de tegels in de keuken, mijn vader die het beest trapte als hij te dicht bij kwam. Ik weet niet precies waarom, ik dacht nooit aan die hond, maar gisteren ineens. En nu alweer. Als je niet beter weet, zou je denken dat het iets te betekenen heeft.

In de achteruitkijkspiegel is niets te zien behalve twee stroken beton en een dubbele gele lijn. Ik rij in het midden van de weg, er is hier niemand. Ik sluit mijn ogen, tel tot één, twee, drie, vier, vijf. Open ze weer en alles is hetzelfde. Zie je wel.

In de verte zie ik het gevaarte, een simpel betonnen ding. Nothing fancy. Mijn keel is droog, ik vraag me af wat mijn vrouw aan het doen is en of ze ook zal besluiten een hond te nemen. Ze houdt van dieren, het is er alleen nooit van gekomen.

Als ik bij de brug ben, geef ik een ruk aan het stuur en sluit mijn ogen.

 

 

 

 




Vorige verhaal
Mis
Volgende verhaal
Kille kuiten

Over de auteur

Avatar foto
Martijn Simons

Martijn Simons (1985) studeerde Nederlandse Taal en Cultuur. Hij debuteerde eind 2009 met het korte verhaal De Cavia in De Gids en in 2010 verscheen zijn debuutroman Zomerslaap, die zeer enthousiast werd in ontvangen. Hij werkte onder meer als columnist voor volkskrant.nl. In 2015 verscheen zijn tweede roman, Ik heet Julius.



Ook van deze auteur

Avatar foto door Martijn Simons
22 september

Nalevingsgedrag

2 Minutes Read
Avatar foto door Martijn Simons
01 september

Een lege bank

3 Minute Read
Avatar foto door Martijn Simons
11 augustus

Een leeg paard

2 Minutes Read