shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Anne-Minke Meijer
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Gijsje Kooter
    • Jam van der Aa
    • Joop-Maris Vollering
    • Jozien Wijkhuijs
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Nicole Kaandorp
    • Renske van den Broek
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Jirke Poetijn
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Renée Kapitein
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Avatar foto Manik Sarkar
op 7 mei 2019
Deel dit verhaal

Paden

Hoe lang zal hij onontdekt in zijn woning liggen? Contact met buren heeft hij niet. De voordeuren blijven dicht, de auto’s rijden ’s ochtends weg en komen ’s avonds terug. Moeders fietsen’s ochtends de straat uit met een kind achterop en keren een halfuur later terug met een boodschappentas aan het stuur. Altijd hetzelfde tijdstip. Altijd dezelfde richting.

Hij denkt: ik zal ze de weg wijzen. En hij sleept met zijn voeten, trapt met de punt van zijn schoen een graspol los, zet zijn hak op een paardenbloem en draait. Maar hij is stram en traag geworden, het gras groeit sneller dan zijn voeten het kunnen vertrappen. Hij denkt niet dat hij het paadje heeft gemaakt; het is er altijd al geweest. Hij heeft het alleen ontdekt. En hij heeft meer tijd nodig om het zichtbaar te maken. Hij is bang dat niemand nog zal zien dat de aarde op bepaalde plaatsen is aangestampt en de graslaag dunner is.

Vroeg of laat zullen ze er wel achter komen. Verwonderd zullen ze het volgen: vanaf de stoep ter hoogte van nummer 17 schuin tussen de huizen door. Langs de bosjes – in de losse aarde is het pad het duidelijkst te zien – en dan scherp linksaf, door het gat dat hij in het prikkeldraad gemaakt heeft, de wijk uit, naar de plek waar de stad plotseling ophoudt.

Dit is wat hij ze wil nalaten. Als je hier staat, met je rug naar de huizen en je gezicht naar de eindeloze weilanden, als je alle mensen achter je vergeet, hun alledaagsheid, hun kou, dan kun je je één moment alleen op de planeet wanen.

 


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Vlakbij
Volgende verhaal
horizon

Over de auteur

Avatar foto
Manik Sarkar

Manik Sarkar (1973) is van beroep vertaler. Hij is opgegroeid in een dorpje bij Groningen, is vader van een tweeling en schrijft het liefst over zonderlingen. Zijn debuutroman zal in 2023 bij Hollands Diep verschijnen.

Ook van deze auteur

Avatar foto door Manik Sarkar
12 september

Themistopóloi

3 Minute Read
Avatar foto door Manik Sarkar
30 juni

Scènes

2 Minutes Read
Avatar foto door Manik Sarkar
19 juni

Weggaan

2 Minute Read