shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Avatar foto Manik Sarkar
op 7 mei 2019
Deel dit verhaal

Paden

Hoe lang zal hij onontdekt in zijn woning liggen? Contact met buren heeft hij niet. De voordeuren blijven dicht, de auto’s rijden ’s ochtends weg en komen ’s avonds terug. Moeders fietsen’s ochtends de straat uit met een kind achterop en keren een halfuur later terug met een boodschappentas aan het stuur. Altijd hetzelfde tijdstip. Altijd dezelfde richting.

Hij denkt: ik zal ze de weg wijzen. En hij sleept met zijn voeten, trapt met de punt van zijn schoen een graspol los, zet zijn hak op een paardenbloem en draait. Maar hij is stram en traag geworden, het gras groeit sneller dan zijn voeten het kunnen vertrappen. Hij denkt niet dat hij het paadje heeft gemaakt; het is er altijd al geweest. Hij heeft het alleen ontdekt. En hij heeft meer tijd nodig om het zichtbaar te maken. Hij is bang dat niemand nog zal zien dat de aarde op bepaalde plaatsen is aangestampt en de graslaag dunner is.

Vroeg of laat zullen ze er wel achter komen. Verwonderd zullen ze het volgen: vanaf de stoep ter hoogte van nummer 17 schuin tussen de huizen door. Langs de bosjes – in de losse aarde is het pad het duidelijkst te zien – en dan scherp linksaf, door het gat dat hij in het prikkeldraad gemaakt heeft, de wijk uit, naar de plek waar de stad plotseling ophoudt.

Dit is wat hij ze wil nalaten. Als je hier staat, met je rug naar de huizen en je gezicht naar de eindeloze weilanden, als je alle mensen achter je vergeet, hun alledaagsheid, hun kou, dan kun je je één moment alleen op de planeet wanen.

 


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Vlakbij
Volgende verhaal
horizon

Over de auteur

Avatar foto
Manik Sarkar

Manik Sarkar (1973) is van beroep vertaler. Hij is opgegroeid in een dorpje bij Groningen, is vader van een tweeling en schrijft het liefst over zonderlingen. Zijn debuutroman Ossenkop is in 2024 verschenen bij uitgeverij Hollands Diep.

Ook van deze auteur

Avatar foto door Manik Sarkar
09 juli

Hij moest fictie schrijven en bedacht:

2 Minute Read
Avatar foto door Manik Sarkar
28 mei

Mop

3 Minutes Read
Avatar foto door Manik Sarkar
21 mei

Het cadeau

3 Minutes Read