Mijn man heeft zijn laatste redmiddel besteld via internet. Hij gaat dood namelijk. Niks aan te doen. Opgegeven. De dokter zei: ‘Ga op cruise.’ Maar mijn man wil niet. Al ons spaargeld heeft hij uitgegeven aan iets wat hem zijn leven kan kosten, maar als ik zeg dat het levensgevaarlijk is wat hij doet, begint hij te schreeuwen: ‘Ik ging toch al dood.’ Daar valt niks tegenin te brengen.
Ik had graag fjorden met hem gezien. Of dat hij nog eens mijn hand vasthoudt op die heel speciale manier. Ik zou willen dat hij weet dat hij zijn hoofd op mijn schouder mag leggen vanwege de zwaarte ervan. We kunnen ook met onze voorhoofden tegen elkaar leunen en dan een beetje zo (…) in elkaars haren kroelen. Dat hij niet zo alleen is met zijn internet en zijn appgroepjes met lotgenoten en futuristen.
Hij spuit het middel in zijn spekbuik. ‘Het is getest,’ zegt ie. Op oude muizen is het getest ja, die weer fit werden en meer haar kregen. Op mijn bank zit honderd kilo wanhoop die beweert dat je al je cellen kunt vervangen. Hij heeft het over de doorgang naar het geluk, maar ik wil gewoon mijn oude muis terug voor hij mij voor altijd verlaat.