‘Op Mars is een rode lucht, en daaronder zijn geen blauwe ogen,’ schreef David Thomas ooit.
Op Mars zijn ook geen bomen. In 2010 werd een serie foto’s gemaakt door de Mars Reconnaissance Orbiter waarop duinen te zien zijn met daarop iets dat op een rij bomen lijkt. Maar dit zijn geen bomen, het is een illusie.
‘Op Mars zijn geen vrouwen, en wat daar ook niet is, zijn grijze luchten.’
Het is donker zand dat vanuit de duinen naar boven wordt geduwd door koolstofdioxideijs dat door de zon verwarmt wordt. Het donkere zand rolt vervolgens van de duinen af, zoiets. En dat lijkt dus, door puur toeval, op rijen bomen.
‘Bij NASA bouwen ze raketten, en deze raketten moeten toch ergens heen?’
Maar een boom op Aarde hoeft toch ook niet echt te zijn. Er valt prima te genieten van een boom die je niet aanraakt. Waarin verschilt iedere boom die je niet aanraakt van een 3d-foto?
Hoe zat het ook al weer met die mensen van Plato in die grot?
‘Op Mars zijn geen vrouwen, en wat daar ook niet is, zijn grijze luchten. Nooit’
Als we maar lang genoeg wachten komt er vast eens iets dat lijkt op een vrouwtje op het duin, als het koolstofdioxideijs en de zon meewerken. En ook een mannetje, en een trouwe teckel.
Misschien is daar wel lief en leed.
‘Al weet ik dat hier ooit iemand woonde, nu kan ik mij niet meer herinneren, wie dat was.’
Misschien geloven het vrouwtje, het mannetje en de teckel wel niet in onze bomen.