shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Avatar foto Pascal Vanenburg
op 18 december 2019
Deel dit verhaal

Op een dag geen kind meer

Hij was de eerste van de klas die zijn naam kon spellen. Trots als een pauw kwam hij die middag thuis, hield het vel papier omhoog waarop hij het huis had getekend, de flat. Midden op een grasveld alsof de aanleunende gebouwen nooit bestaan hadden. In de linkerbovenhoek een stralende zon met grote glimlach en in de andere hoek zijn naam. Zelf geschreven. De laatste twee letters een regel lager. In het begin is het nog lastig inschatten hoeveel ruimte je voor jezelf moet reserveren. Deze tafel, precies hier, hier schreef hij die avond op een nieuw vel papier opnieuw zijn naam, en nog eens, en nog eens.

Daar, daar die hoek, waar nu die plant staat om te verbergen dat het kleed er wat versleten is, daar zat hij altijd. Hij had een schoenendoos vol autootjes, felgekleurd, het ene nog sneller dan het andere. Zijn favoriet was er een waar ik vroeger zelf mee had gespeeld en had bewaard. Zwart met geel-rode vlammen aan de zijkant. Een van de banden ontbrak en ik weet nog dat de wieltjes piepten wanneer hij ze rond liet gaan. Uren kon hij zo zitten, ik had geen kind aan hem.

U moet weten, hij is een slimme jongen. Erg pienter. Als hij iets snapt, dan snápt hij het. Snapt u wel? Het probleem is alleen dat wanneer hij het niet snapt, hij afhaakt. Zijn interesse verliest. Dat is eigenlijk altijd zo geweest. Hij had een veel hoger schooladvies moeten hebben. Misschien had ik hem meer moeten helpen met zijn huiswerk, misschien is dat het. Ik zag hem soms wel worstelen met de stof, maar ik moet bekennen dat ik er zelf ook weinig van bakte en aan het eind van een dag ben je ook gewoon moe, kent u dat?

Zijn cijfers nu? Ja, die laten te wensen over. Het is allemaal kantje boord. Ik weet eigenlijk niet of hij überhaupt nog wel de tijd neemt om echt iets aan school te doen. Hij wil architect worden, zegt hij soms. Ik denk dat hij alles kan wat hij wil, als hij zich maar inzet. Nee, hij is niet vaak thuis. Met z’n vrienden. Jongens hier uit de wijk, ik weet niet precies waar ze wonen. Wat ze dan doen? Ja, geen idee, nee, op een gegeven moment moet je ze loslaten hè. En erop vertrouwen dat ze geen rottigheid uithalen. Ze zijn toch groot, je kan er niet altijd boven blijven hangen.

Het is een lieve jongen, echt. Of ik iets gemerkt heb toen hij die avond thuiskwam? Nee, eigenlijk niet. Weet u, hij brengt veel tijd op zijn kamer door, dat doen jongens van die leeftijd hè. Heeft u eigenlijk kinderen? Ja, nee, hij liep gewoon door naar zijn slaapkamer. Als ze dan opeens voor de deur staan, dan schrik je wel ja. Het was alsof de hele wereld stopte met draaien. Ik heb hem maar heel kort kunnen spreken. Hij was opeens weer zo klein, daar in die kille ruimte. Hij zegt dat hij het niet gedaan heeft. Of ik hem geloof?


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Lak aan
Lak aan
Volgende verhaal
Hoe rock-‘n-roll toch naar jazz kan klinken

Over de auteur

Avatar foto
Pascal Vanenburg

Pascal Vanenburg is schrijver, journalist en redacteur. In 2017 verscheen zijn verhalenbundel 'De man die zichzelf in Auschwitz liet opsluiten (en 50 andere onvoorstelbare gebeurtenissen uit de geschiedenis)'.

Ook van deze auteur

Avatar foto door Pascal Vanenburg
04 april

Einde van de afrit

3 Minutes Read
Avatar foto door Pascal Vanenburg
26 maart

De verplaatsing

1 Minute Read
Avatar foto door Pascal Vanenburg
15 april

De dokter had een snavel

4 Minutes Read