shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Anne-Minke Meijer
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Gijsje Kooter
    • Jam van der Aa
    • Joop-Maris Vollering
    • Jozien Wijkhuijs
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Nicole Kaandorp
    • Renske van den Broek
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Jirke Poetijn
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Renée Kapitein
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Avatar foto Gijsje Kooter
op 15 juli 2020
Deel dit verhaal

Onze tijd is nu

Onze tijd werd vergeleken met de roaring twenties. Dat we vrijheid zochten dus, en keer op keer kregen we uitgelegd wat vrijheid inhield. Alsof we kinderen waren. Dat de één zijn vrijheid, de ander zijn gezondheid was. Onze monden werden gesnoerd. We tekenden hartjes op straat en vergeleken onszelf met minderheidsgroeperingen. Zo kwamen we uiteindelijk wel dichter bij elkaar, op feestjes. We zaten op elkaars huid. Groepsimmuniteit zochten we. We hadden elkaar gemist. Wij zijn geen loners. Ze noemden ons de knuffelactivisten. Tegelijkertijd kwam er van alles los. Jonge mensen kwamen in opstand. Dat waren wij dus. Wij eisten dingen voor onszelf op. Omdat het één grote teringzooi was. Toch? We namen bedrijven over van mensen die het niet hadden gered. Winkelpanden stonden leeg. Er waren geen toeristen meer. We vroegen ons af of ze ooit nog zouden komen om met ons te feesten. Om in onze toeristenfuiken te zwemmen. We noemden alles een debat. We waren voor. We waren tegen. We gingen desondanks met het vliegtuig. Wij waren gezond. Anderen moesten thuisblijven. Na de zomer konden wij er weer tegenaan. Wij namen de economie over. Wij hadden de energie. De anderen waren moe gestreden. Die hadden al een crisis gehad. Wij waren weerbaar en veerkrachtig. Wij kenden geen schaamte. Wij geloofden in de kracht van de mens. Wij keken die zomer wel uit op zee. Om daarna terug te keren naar de lege winkelstraten. De dichtgetimmerde huizen. Amerikanen zagen we alleen nog op televisie. We geloofden niet eens dat ze bestonden, als ze nog bestonden. ’s Nachts droomden we van een groot continent van bovenaf gezien, waar een virusgolf overheen sloeg van de Oostkust naar de Westkust en weer terug. Aan het einde van de nacht was er niets maar dan ook niets meer van over.




Vorige verhaal
friet
Buik vooruit, friet aan
Volgende verhaal
Bijna

Over de auteur

Avatar foto
Gijsje Kooter

Gijsje Kooter schrijft toneel, korte verhalen en alles daar tussenin. Op de drempel van de eerste lockdown, die inmiddels een eeuwigheid ver weg lijkt, was zij mede-oprichter van Papieren Helden, fictief magazine met verhalen voor nu.

Ook van deze auteur

Avatar foto door Gijsje Kooter
20 september

Toegangsweg

2 Minutes Read
Avatar foto door Gijsje Kooter
28 juni

weet nog niet hoe dit stuk heten moet

3 Minute Read
Avatar foto door Gijsje Kooter
17 mei

ik ben overal, zit in alles, ben alomtegenwoordig, kan niet wachten op me footage

3 Minute Read