Onze tijd werd vergeleken met de roaring twenties. Dat we vrijheid zochten dus, en keer op keer kregen we uitgelegd wat vrijheid inhield. Alsof we kinderen waren. Dat de één zijn vrijheid, de ander zijn gezondheid was. Onze monden werden gesnoerd. We tekenden hartjes op straat en vergeleken onszelf met minderheidsgroeperingen. Zo kwamen we uiteindelijk wel dichter bij elkaar, op feestjes. We zaten op elkaars huid. Groepsimmuniteit zochten we. We hadden elkaar gemist. Wij zijn geen loners. Ze noemden ons de knuffelactivisten. Tegelijkertijd kwam er van alles los. Jonge mensen kwamen in opstand. Dat waren wij dus. Wij eisten dingen voor onszelf op. Omdat het één grote teringzooi was. Toch? We namen bedrijven over van mensen die het niet hadden gered. Winkelpanden stonden leeg. Er waren geen toeristen meer. We vroegen ons af of ze ooit nog zouden komen om met ons te feesten. Om in onze toeristenfuiken te zwemmen. We noemden alles een debat. We waren voor. We waren tegen. We gingen desondanks met het vliegtuig. Wij waren gezond. Anderen moesten thuisblijven. Na de zomer konden wij er weer tegenaan. Wij namen de economie over. Wij hadden de energie. De anderen waren moe gestreden. Die hadden al een crisis gehad. Wij waren weerbaar en veerkrachtig. Wij kenden geen schaamte. Wij geloofden in de kracht van de mens. Wij keken die zomer wel uit op zee. Om daarna terug te keren naar de lege winkelstraten. De dichtgetimmerde huizen. Amerikanen zagen we alleen nog op televisie. We geloofden niet eens dat ze bestonden, als ze nog bestonden. ’s Nachts droomden we van een groot continent van bovenaf gezien, waar een virusgolf overheen sloeg van de Oostkust naar de Westkust en weer terug. Aan het einde van de nacht was er niets maar dan ook niets meer van over.