Beste meneer Bart-Jan Kulberg,

Toch maar de moeite genomen om u te schrijven. Straks moet ik dit bekopen met het gevoel van drie zwaarden in mijn oogbollen, want ik kan niet tegen blauw licht. Om maar te zwijgen over de vermoeidheid die straks als een zware deken over me heen zal vallen. De rest van de dag zal ik slapen, of in ieder geval proberen te slapen, meneer Kuilberg. Ik hoop dat het lukt. Ik heb het ervoor over.

Fijn dat de kwetsbaren en ouderen als eerste het vaccin krijgen. Heeft u daar met de GEzondheidsraad lang over nagedacht? Ja, ik heb een E te veel in hoofdletter gezet. Maar voor iemand als ik is echt heel zwaar om weer naar dat woord te gaan en de fout te herstellen. Dat kan niemand zich voorstellen. En ik word er keihard op afgerekend!!

Ik vind het zo jammer dat de Gezondheidsraad weinig rekening houdt met mensen die echt kwetsbaar zijn. En zij zijn de grootste slachtoffers!! En dat is dus altijd zo!! Eigenlijk word ik dubbel getroffen. Ik ben al hartstikke kwetsbaar. Ik zal mezelf en u de moeite besparen om op te sommen welke fysieke en mentale beperkingen ik heb. Dan ben ik nog een uur bezig!! Ik zal niet proberen te beschrijven hoeveel pijn ik heb in mijn botten en mijn haar. En waar ik allemaal tegenaan loop in de medische wereld!!  Hoe je onderuit gaat als een arts doodleuk tegen je zegt dat de bloeduitslagen prima zijn en dat er geen fysieke oorzaak is voor mijn vermoeidheid, mijn pijn en de gekmakende trillingen in mijn linkerbeen. Ik word dubbel getroffen. Want ik heb geen fijn stickertje met ‘nierfalen’,  of ‘longembolie’. Had ik dat maar!! Weet u wel hoeveel aandacht er is voor mensen die zich geen man en geen vrouw voelen? Ze krijgen een eigen paspoort en ze mogen overal hun verhaal vertellen. Oh, wat vinden de media dat interessant!! En ik dan? Ik hoor ook nergens bij. Ik val overal tussen. En reken maar dat dat pijn doet, dat vallen!! Ik heb mijn studie moeten afbreken, ik moest weer bij mijn moeder gaan wonen, mijn moeder moet mijn thee zetten want ik kan geen volle waterkoker tillen. Geen volle waterkoker!! En denkt u dat iemand begrijpt wat ik voel??

Dus ik wou vragen hoe u het zou vinden als u zichzelf vanavond recht kon aankijken in de spiegel. Hoe het zou voelen om geen graaierige lafaard te zijn. En om mij het eerste vaccin te geven. Niet dat het echt wat uitmaakt, want ik kom toch nooit buiten, ik ben allergisch voor asfalt. Dat ligt echt overal, dat beseft bijna niemand!! En ik heb een naaldenfobie. Maar alsnog.

 

Hartellijke groet,

 

Korianne