daar sta je, achter glas, te wachten op een bezoeker, te wachten tot je gezien wordt, je bent een van de oudste stukken die hier staan, keer op keer gerestaureerd en met liefde in elkaar gelijmd, niemand weet precies meer waar je vandaan bent gekomen en of je niet eigenlijk ergens naartoe terug zou moeten, of je nog wel bestaat uit de stukken waaruit je bestond maar daar gaat het niet om want je staat voor iets groters, iets belangrijkers, er was een tijd waarin de zaal voor je vol stroomde, ouders namen hun kinderen en docenten hun schoolklassen mee om je te zien, in het echt te zien, dromerige studenten tekenden je na in verfrommelde blocnotejes, je was prachtig, eens, je sprak tot de verbeelding, lanceerde duizenden odes en onderzoeken en ontketende ruzies, mensen wilden je hebben, wilden je kopen of veroveren, wilden je bezitten, je was gewild, eens, maar de tijd erodeert al het aardewerk en de zaal blijft leeg, soms komt er nog wel eens iemand kijken maar het is niet meer zoals eerst, en de scherven die nu stuk voor stuk naast je neer vallen worden niet meer vastgelijmd