shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Marron Das
op 9 november 2016
Deel dit verhaal

Och jonkie

Op mijn schoot ligt Koos hartstochtelijk te spinnen. Vanmorgen wilde ik een foto van hem maken. Ik hoopte dat hij een pootje voor zijn ogen zou slaan in zijn slaap, dat doet hij soms. Of dat hij zichzelf zou begraven in mijn dekens, of dat hij met al zijn pootjes gespreid en zijn kin plat op het bed zou gaan liggen maar dan met zijn ogen open. Ook dat doet hij soms. Een foto voor op instagram. Daar zou ik iets onder schrijven als ‘I feel you’ of ‘O o o Amerika’. Hij sloeg zijn poot niet over zijn ogen, hij begroef zich niet in de dekens. Het maakt hem niet uit. Hij wilde naar buiten.

De plant voor mijn raam is twee keer zo groot als toen ik hem een maand geleden kocht bij het tuincentrum. ‘Och jonkie’, zei ik. ‘kom maar met mij mee, dit asiel is niets voor jou’. Ik heb hem een ruimere pot gegeven en een plekje in de vensterbank. Het is een grote plant met grote bladeren. Als handen zijn ze, kolenschoppen. Eén blad is fier omhoog gestoken. Een high five met het licht.

M is net verhuisd en heeft nog geen internet. Ze zit naast me op de bank met haar laptop op schoot. Normaalgesproken werkt ze op kantoor, maar vandaag moest ze naar een begrafenis. Een collega. Vierentwintig jaren.
Daarna nog naar haar werk rijden was omslachtig, maar thuis heeft ze dus geen internet.

Op de televisie gaat Barron voor de honderdste keer bijna tegen de grond terwijl zijn vader aan het woord is. ‘En dan nog het weer. Het is een bewolkte dag. Op sommige plaatsen valt natte sneeuw. Vanavond klaart het hier en daar op, maar het blijft wisselvallig. Het is maximaal vier graden.’




Vorige verhaal
disenfranchised
Volgende verhaal
De tuinkabouter van

Over de auteur

Marron Das

Marron Das schrijft proza, podcast en scenario. Ze studeerde aan de schrijfopleiding op de HKU en schreef voor o.a. SLAA, Ondercast, Fringe en De Toneelmakerij.

Ook van deze auteur

Maaike de Wolf door Maaike de Wolf
19 mei

No way, José

1 Minute Read
Maaike de Wolf door Maaike de Wolf
28 april

Een stel wilden

45 Seconds Read
door Steff Geelen
08 april

Soul driven shit

2 Minutes Read