shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Avatar foto Pascal Vanenburg
op 18 september 2019
Deel dit verhaal

Nu is het altijd voorjaar

We ontwaken.

Vergis je niet, we waren er altijd, al eerder dan jij. Je kent onze familieleden, je vindt ze in de vijver in je achtertuin, in dat slootje in het park, in die plas water naast de schuurdeur. Maar ons, ons ken je niet. Nog niet, terwijl dat wel zou moeten.

We waren er altijd, hoewel we meestal sliepen, begraven onder metersdik ijs. In het voorjaar kwamen we tevoorschijn om in het najaar weer te verdwijnen. Maar nu, nu is het altijd voorjaar. Jij gaf ons een permanent voorjaar. Nu ontwaken we, vermenigvuldigen en nog weet jij niet van ons bestaan. En als je het wel zou weten, zou je aandacht aan ons schenken? We weten allebei het antwoord op die vraag.

We bevinden ons ver uit je zicht, je bekommert je niet om ons, je laat ons vrijelijk onze gang gaan. We reizen, leggen grotere afstanden af dan ooit en overal waar we gaan nemen we de zomer mee. We reizen en veranderen van vorm en kleur en in ons pad leggen we groene velden vol kleurrijke bloemen aan. Als je ons werk zou zien, zou je versteld staan van de pracht. Misschien is er een stem in je achterhoofd die zegt dat het niet hoort, dat het niet past, maar nog zou je aan ons geen aandacht besteden.

Wie dichterbij komt, kan niet om ons heen. We zijn er en gaan voorlopig niet meer weg. We vervolgen ons pad en breken het ijs waaronder wij eens sliepen af om ruimte te maken voor meer. Meer van ons. Wie dichterbij komt kan ons werk zien, werk dat jij, jij mogelijk hebt gemaakt, maar wie zijn oor te luisteren legt kan onze ijver ook horen. Het kraakt en schuurt, scheurt en breekt. En dat, dat is het geluid van onze toekomst. Onze toekomst en jouw einde.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Avond
Volgende verhaal
De wereld: een overzicht

Over de auteur

Avatar foto
Pascal Vanenburg

Pascal Vanenburg is schrijver, journalist en redacteur. In 2017 verscheen zijn verhalenbundel 'De man die zichzelf in Auschwitz liet opsluiten (en 50 andere onvoorstelbare gebeurtenissen uit de geschiedenis)'.

Ook van deze auteur

Avatar foto door Pascal Vanenburg
06 juni

Het laatste motje

2 Minute Read
Avatar foto door Pascal Vanenburg
20 mei

Sorry voor de honing, hij is van binnen gebarsten

3 Minute Read
Avatar foto door Pascal Vanenburg
16 mei

De laatste pagina

3 Minute Read