Ze zegt dat ik mijn linkerhand moet opsteken als het pijn doet. De vorige keer was het mijn rechterhand denk ik bij mezelf, ik knik en weet in dat moment dat wat er ook gebeurt, ik mijn linkerhand niet op zal steken. Het handvat van de klem die ze in mijn mondhoek heeft gewerkt, begint steeds grotere rondjes te maken en ik dwing mezelf om in de felle lichten te blijven kijken tot mijn ogen beginnen te tranen, tot ik mijn ogen moet dichtknijpen en ik de lichten ook in het donker nog kan zien, mijn hoofd geeft mee met de wentelingen, ik geef mee en ik drijf langzaam weg, de lichten knisperen in mijn dichte ogen, paars-blauwig en levend, en ik drijf verder en verder, het gekraak verstomt, het afzuigslangetje is nog maar een herinnering, de idee van een verstandskies wordt me vreemder en vreemder en ik zie steeds minder en minder, geknisper van het licht, maar helemaal verdwijnt het niet, ik blijf altijd iets zien, blijf in het donker altijd iets zien.