Vandaag ben ik – op een paar dementerenden, geïsoleerden en 0-jarigen de enige in Nederland die niet weet hoe de verkiezingsuitslag is geworden. Een unieke positie. Ik wist dat er verkiezingen waren, ik heb me geïnformeerd – terdege – ik ben gaan stemmen (op de partij mijner voorkeur) en om 9 uur ’s avonds ben ik gaan slapen. Vanochtend ben ik wakker geworden met een goed humeur. Daarin ben ik vandaag hoogstwaarschijnlijk niet uniek, maar ik heb wel een beter humeur dan heel veel mensen. Althans, dat vermoed ik – ik weet niets. Het is heerlijk om als niet-wetende zometeen een rondje door het park te kunnen gaan wandelen. Naar de ontluikende bloempjes kijken, het groene waas van verse blaadjes tussen de takken, de honden die met elkaar spelen, de meerkoeten die hun burcht bouwen om nieuwe meerkoeten te produceren. Een licht briesje, een lekker zonnetje, tralala. Een ochtend zonder zorgen. Dit zouden meer mensen moeten doen: de verkiezingsuitslag een hele dag pontificaal negeren. Dan is het feest voor iedereen. Een feest bijvoorbeeld dat we nog leven, in deze wereld die niet altijd mooi is, maar wel eh… enerverend. Nu is het alleen feest voor de winnaars – altijd maar die winnaars die er met het geluk vandoor gaan. Neen, laat de dag na de verkiezingen voor iedereen een feest zijn, het feest van de democratie! Laat de televisie maar de hele dag beelden uitzenden van formulieren uitvouwende en stemmen tellende mensen. Stel het mededelen van de uitslag uit, een hele dag om te vieren dat we met ons allen niet in een enge dictatuur leven. Daarna zien we wel verder.
Ik stel het moment van de waarheid eigenlijk het liefst nog een paar weken uit. Of misschien wel vier jaar.