Nance wist niet goed wie ze was of wat ze eigenlijk wilde. Soms wist ze alleen wat ze níet wilde. ‘Dat is stap één,’ zei haar haptonoom. ‘Dan weet je in elk geval wie je níet bent.’ In geen geval wilde Nance iemand zijn die gierig overkwam, te veel klaagde of andermans kinderen sloeg. Ze wilde niemand beledigen of onbegrijpelijk zijn. Niet solliciteren. Geen gaten boren, geen tapijt reinigen of met collega’s en leerlingen op excursie in de bossen. En zo was er meer. Op zondagen las ze lezersbrieven in de krant, het liefst in de tuin – geschoren beentjes omhoog. Alles kwam voorbij: ontspoorde pubers, natuurbegrafenissen, financiering van de dakkapel, wel of niet ingrijpen, wel of geen trio. Het hielp. Soms dacht ze: zo dus niet. No way, José.