shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Anne-Minke Meijer
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Gijsje Kooter
    • Jam van der Aa
    • Joop-Maris Vollering
    • Jozien Wijkhuijs
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Nicole Kaandorp
    • Renske van den Broek
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Jirke Poetijn
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Renée Kapitein
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Avatar foto Leon Brill
op 11 april 2019
Deel dit verhaal

#NO FILTER

Ik kijk mijn Instagram door. Ik wil niet mijn Instagram doorkijken, maar ja, zo gaat dat. Ik zie iemand yoga doen, er wordt sushi gegeten, een kat slaapt. Iemand drinkt koffie.

En toen was er de foto.

Een paar pixels, met wat licht.

Geen filter, geen vintage look, geen maximum beautifier, geen neppe glimlachen. Een foto van zwart, met iets dat lijkt op een vuurtje. Een gaswolk, blijkt. Natuurlijk.

Een foto van een zwart gat, waaruit niets kan ontsnappen. Zelfs licht niet. En dat het dan kennelijk tóch licht geeft. Dat is kunst. Dat is pure poëzie. Terwijl ik dat zwarte gat inkijk, moet ik denken aan een liefdesgedicht van K. Schippers:

Je hebt de dingen niet nodig
om te kunnen zien

De dingen hebben jou nodig
om gezien te kunnen worden.

De foto is gemaakt van sterrenstelsel M87 (ik dacht al dat ik iets herkende) op zo’n 500 triljoen kilometer van de aarde. ‘Je kijkt naar de poorten van de hel, naar het einde van ruimte en tijd’ legde een wetenschapper uit. Stanley Kubrick, kom er maar in.

Daar, bij het einde van tijd en ruimte, voor de poorten van de hel, daar waar onze werkelijkheid ophoudt, schijnt een lichtje van hoop. Daar implodeert en relativeert er iets dat 6,5 miljard keer zo zwaar is als de zon. En ik kan mij soms druk maken als mijn fiets niet in het fuckin fietsrekje past.

Op het moment dat je denkt dat we het nooit meer eens met elkaar zullen worden, is er dit bewijs. Niemand gekwetst. Niemand beschuldigd. Geen links populisme, geen rechts fascisme. Je krijgt er geen kanker van, de ijskappen smelten niet sneller. Een foto die het leven ontstijgt.

Ik kijk mijn Instagram weer door, en zie een selfie van iemand in een sportschool. Ik pak de foto er nog eens bij en zou er zo in willen verdwijnen. Dat prachtige zwarte gat.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Wildverlangen
Volgende verhaal
Sleuren

Over de auteur

Avatar foto
Leon Brill

Leon Brill (1988) doet van alles en nog wat door elkaar, maar noemt zich meestal theatermaker. Leon studeerde in 2015 af aan de schrijfopleiding in Utrecht. Hij schrijft toneel, proza en scenario. Leon gebruikt graag zijn onuitputtelijke bron van fantasie en zijn (zwarte) humor om uiteindelijk tot iets van betekenis te komen. Verder heeft Leon nog de ambitie om het eerste van Ajax te halen. Hij speelt momenteel voor Wartburgia heren 8. Meer info op: www.leonbrill.com

Ook van deze auteur

Avatar foto door Leon Brill
27 juli

Optimale potentie

4 Minutes Read
Avatar foto door Leon Brill
04 mei

Geen stroopwafel

40 Seconds Read
Avatar foto door Leon Brill
23 maart

Beetje wazig

3 Minutes Read