shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Dirk van Pelt
op 14 februari 2017
Deel dit verhaal

Natascha

Op de eerste dag van het schooljaar ’91 – ’92 (groep 7) verbood de Pakistaanse rechter mij verliefd te worden op Natascha. Natascha was nieuw op school. Meneer René had ons verteld dat Natascha vanwege wat probleempjes halsoverkop van school had moeten wisselen. Hij vroeg ons of we alsjeblieft een beetje aardig voor haar wilden zijn. Dus wij verwachtten een grijs muisje, een nieuw slachtoffer voor onze pestkoppen, maar in plaats daarvan werd na de middagpauze het mooiste meisje van de hele wereld aan ons voorgesteld.

‘Alles leuk en aardig,’ zei de Pakistaanse rechter toen hij die middag met me mee van school naar huis liep, ‘maar jij bent niet verliefd op Natascha. Ik verbied het.’
‘Waarom?’ vroeg ik.
‘Gewoon,’ zei de Pakistaanse rechter. ‘Omdat ik dat kan.’
‘Maar iedereen is verliefd op Natascha,’ probeerde ik. De Pakistaanse rechter keek me hooghartig aan en fronste. ‘Ja, nogal wiedes,’ zei hij, ‘dat glanzend bruine haar, dat kerngezonde huidje, die kiwigroene ogen… zo kan ik het ook.’ De Pakistaanse rechter haalde hoofdschuddend een snee roggebrood uit zijn jaszak en zette er zijn tanden in. Ik vroeg mij af waar hij eigenlijk vandaan was gekomen en hoe lang hij van plan was te blijven, maar in plaats daarvan zei ik ‘je vergeet dat neusje.’ De Pakistaanse rechter at rustig zijn mond leeg en zei: ‘Wees niet bang. Voorlopig ga ik nergens heen.’

Ik werd niet verliefd op Natascha. Ook niet toen ze tijdens de landelijke sportdag van de tribune als in zo’n film ‘je kan het Dirk’ naar me riep, waardoor ik de 800 meter won. Zelfs toen ze maanden later tijdens de avondvierdaagse vanuit het niets ineens mijn hand pakte, doofde ik uiterlijk kalm en onbewogen met hulp van de Pakistaanse rechter vliegensvlug het binnenbrandje. Na drie kilometer liet Natascha mijn hand los. De Pakistaanse rechter knikte goedkeurend en zette zijn tanden in een Elstar.

‘Oké,’ zei Natascha na een halve kilometer gezwijg, ‘wat is er? Want ik ben echt wel leuk genoeg.’
‘Ja,’ zei ik. ‘Maarre…’ Ik wist niet goed wat ik moest zeggen. Als ik over de Pakistaanse rechter zou beginnen, zou Natascha meteen weten dat ik knettergek was, want die man bestond alleen maar in mijn hoofd. Dat wist ik zelf ook wel. Van de andere kant was ik helemaal niet verliefd op Natascha, dus ik had niks te verliezen en je kan een zin nu eenmaal niet eindigen met ‘maarre…’
Ik wees naar de Pakistaanse rechter en zei: ‘Hij heeft het me verboden.’ Natascha keek stomverbaasd van de Pakistaanse rechter, naar mij, weer naar de Pakistaanse rechter en toen weer naar mij. ‘O,’ zei ze zichtbaar opgelucht, ‘vandaar! Je bent er zo eentje.’
‘Wat voor eentje?’ vroeg ik.
‘Zo eentje als hij,’ zei ze hoofdschuddend. Ze sloeg me amicaal op de schouder en ging lachend terug naar haar vriendinnen. De Pakistaanse rechter zette schouderophalend zijn tanden in een Liga, wees naar mijn gebroken hart en zei: ‘Zie je nou wel?’ Of iets dergelijks. Hij had zijn mond vol.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
‘Kwilnietjes
Volgende verhaal
news feed

Over de auteur

Dirk van Pelt

Dirk van Pelt (1978) schrijft scenario's voor tv, radio en theater. Hij houdt ervan om in zijn verhalen op een soort onnavolgbare manier allemaal verbanden te leggen tussen superinteressante thema's die op het oog niks met elkaar te maken hebben, zodat je als lezer denkt: tjee. Hij heeft nog nooit iets gewonnen.

Ook van deze auteur

door Dirk van Pelt
07 mei

Het bedrijf werkt aan een oplossing

4 Minute Read
door Dirk van Pelt
12 februari

Wrak

4 Minute Read
door Dirk van Pelt
20 november

Novemberdag

4 Minutes Read