shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Anne-Minke Meijer
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Gijsje Kooter
    • Jam van der Aa
    • Joop-Maris Vollering
    • Jozien Wijkhuijs
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Nicole Kaandorp
    • Renske van den Broek
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Jirke Poetijn
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Renée Kapitein
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Joop-Maris Vollering
op 18 juni 2021
Deel dit verhaal

naar Danny

Ik ben te vroeg.
Ik loop een blokje.
Ik lees het woord steigerlabel.
Ik zeg ‘Dan moeten ze natuurlijk wel opendoen hè’ tegen een meisje dat voor een huis staat te wachten, haar oranje kubustas voor de voordeur. Ze kijkt me angstig aan. Ik maak een mentale notitie: nooit meer jofel doen tegen willekeurige bezorgmeisjes, niet in deze geestestoestand.
Ik druk op de bel, word binnengelaten.
Ik wacht in de bestemde kamer, die er nog net zo uit als vier jaar geleden. Klein, grijs, lekker koel.
Ik hoor het geluid voor mijn voorganger.
Ik ruik mijn angstzweet.
Ik bedenk dat ik vanmiddag best een schoon shirt had kunnen aantrekken om in te angstzweten.
Ik denk dat Danny vast weleens ergere dingen heeft meegemaakt.
Ik lees de woorden ‘niet uitneembare tandoplossingen’. Eronder een lachend anwb-stel.
Mijn dijen plakken tegen de zitting. Ik trek ze los.
Ik denk aan mijn opluchting straks. Aan zeker weten wat de schade is. Dat dat minder erg zal zijn dan de zeurende pijn van al dan niet op hol geslagen verbeelding.
Ik denk aan mijn huis dat ook lijdt aan achterstallig onderhoud. Een scheur in muur, bladderende kozijnen. Ik vraag me af hoe anderen dat doen. Ik wil een moeder, een zus, een bewindvoerder die een schilder voor me regelt. Ieder jaar een controle-afspraak voor me maakt. Om de gevolgschade te beperken.

Ik weet dat Danny de liefste tandarts ter wereld is. Ik ken hem 30 jaar, we zijn samen oud aan het worden. Danny is rustig, hij heeft mooie bruine ogen en hij gaat me niet vragen hoe het weer zover heeft kunnen komen. Ook dit keer heeft zijn liefheid niet geholpen.
Ik wacht in de bestemde kamer. Danny praat met mijn voorganger. Straks zal ik mijn mond openen, me overgeven, mijn geheimen tonen. De brokstukken. Ruïnes die soms wel, soms geen pijn doen. Hij gaat ertegen tikken met een metalen vorkje en vragen of het gevoelig is. Hij gaat me straks alleen laten als hij een foto maakt. Maar dat is straks. Eerst wacht ik.
Een van de wanden in de wachtkamer bestaat uit beige houtsnipperplaten. Een tijdelijke oplossing. Ik herken ze van vier jaar geleden. Achterstallig onderhoud. Danny is net als ik.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Blote monden
Volgende verhaal
21 juni

Over de auteur

Joop-Maris Vollering

Joop-Maris Vollering (1971) heeft 1 fiets, 2 paar hardloopschoenen en geen zomerjas. Ze heeft een geoefend oog voor sociaal ongemak, maar schrijft ook graag over de Marskarretjes Opportunity en Curiosity. Want samen zijn ze net een mop.

Ook van deze auteur

door Joop-Maris Vollering
24 maart

Terugslagkleppen

3 Minute Read
door Joop-Maris Vollering
03 maart

Stofnest

3 Minutes Read
door Joop-Maris Vollering
10 februari

Voorpret

3 Minutes Read