Op een dag wordt Timo opgemerkt. Hij staat ineens in het licht. Hij maakt een grap zonder dat hij zelf snapt wat zo grappig is, maar zijn broers en zussen liggen dubbel. Zijn vader buldert en kletst zichzelf op de dij. Zijn moeder zet schaterend de schuifdeur open, zogenaamd vanwege een opvlieger. Hij wordt minstens even rood als zij. Zijn tante maakt een foto. Die ligt op de bovenste plank van zijn kledingkast. Het liefst zou hij die verscheuren maar iets kapotmaken kan hij niet, ook al is het de zwartste dag in zijn geschiedenis die is vastgelegd. Het moment dat hij zijn schutkleur verliest. Over zijn jeugd zegt zijn moeder dat ze nou nooit eens de sier met hem kon maken. Hij zat altijd in haar rokken verborgen. Als mensen om hem lachen, breekt er iets in Timo. Op kantoor is hij het stille werkpaard en een collega strijkt de eer op. Hij schaamt zich voor de uitgelatenheid van zijn hond. Die houdt hij liever binnen. Thuis vraagt hij de poes of hij erlangs mag, terwijl hij naar de handen van de nieuwslezer kijkt.