In feite zou je niets meer moeten willen dan een beetje zingen. Iets met in excelsis deo en the most wonderful time of the year. Op je bord de kruimels toast van vanmorgen.

Op tv stonden twee politieke partijen voor een moskee. Er werd thee gedronken, of nadrukkelijk niet, en door een microfoon werden statements gemaakt. Die waaiden uit elkaar op een drassig grasveld in de regen. Een applausje volgde.

Je stelt je voor hoe je statements in de boom hangt. En een slinger ik wil dat de aandacht dit jaar uitgaat naar al die Nederlanders die willen genieten van onze prachtige decembertradities, en niet naar de kleine groep die ze probeert te verpesten en een piek.

Vroeger was er het orgel. De vader die het bespeelde. Er was geen boom want die was heidens. En de buren met een televisie lieten de duivel in huis. Little did you know. Er was de wereld en jij. De wereld was verdorven en zondig. Jij was ook zondig maar je wist het tenminste. Nu is er Gordon, en twitter over Gordon, en battles met jury’s en het restje koude thee.

Niets meer dan een beetje zingen. De jaren versmelten met elkaar. Wat was is bijna vergeten en het nieuwe jaar is een eeuwigheid ver weg.