Als je met je gezin de hoek om bent, sla ik toe. Dan kom ik je terrein op en kijk of er nog wat te mollen valt. Er is een aantal hoogtepunten in mijn leven. De keer dat ik op je erf poepte. Ik hou van kakken als een hond. Aars in de wind. De fecaliën heb ik uitgesmeerd op je eigendommen, dit keer de picknicktafel die je ieder jaar zo zorgvuldig afneemt met zout en sop en dan binnen zet, tegen de weersomstandigheden. Wat kapot is, moet gemaakt en kan niet blijven staan. Achterlichten, antennes; ook zo dankbaar, tuinmeubilair, autosloperij. Zeven auto’s heb ik bewerkt.
Onlangs hadden jullie een zwager verstopt achter een boom. Ik had zijn Mercedes onder handen genomen. Ik had die auto nog nooit eerder gezien. Dan krijgt de visite ook hun portie, was het idee. Bleek het familie. Hij, sterke man, mij te lijf met een gordijnroede, van het gordijn dat ik al eerder bij jullie in huis had aangepakt.
‘Ik zoek mijn hond,’ schreeuwde ik, terwijl het teefje gewoon braaf thuis zat te wachten.
Nu heb ik die dwangsom, maar zie je mijn schouders? Ik heb me een tijdje koest moeten houden, maar sinds kort ga ik weer volop. Ik heb laatst de leuning van je tuinstoeltje doorgezaagd. Dat je gaat zitten en met je arm wilt leunen en er dan met je elleboog doorschiet.
Ik sta nooit te gluren hoe het in zijn werk gaat. Dat mogen jullie zelf bekijken op de talloze filmpjes die jullie maken. Enorme bedragen geïnvesteerd in camera’s. Je mag me terug zien. De mooiste film heb je moeten missen. Die van mij in het washok. Toen had je me te pakken. Als een beest in het nauw.