Ik heb gestemd op een partij die vindt dat kapitalisme de beste ontwikkelingshulp is, mits de werknemers fokking eerlijk betaald krijgen. Die partij vindt ook dat criminelen poëzie moeten gaan schrijven en dat gevangenissen achterhaald zijn. Natuur, muziek en vroeg uit bed. Liefde en regelmaat en appeltaart. Alles wat ze niet gehad hebben. Dat alsnog. En nou is het goddomme afgelopen. Leerkrachten moeten schandalig veel betaald krijgen en verplicht twee jaar ander werk doen voor ze uit de schoolbanken voor de klas gaan staan. In de fabriek voor mijn part of op een cruise ship als trompettist. Of reizen. Of kunstenaar zijn. Leven. Anders hebben ze niks te zéggen aan die kinderen. Bedrijven en banken met de billen bloot. Bonussen prima maar eerst overal eerlijke handel en geen kinderarbeid en naaiateliers in een kelder. En als je het allemaal niet kunt achterhalen dan ga je erheen en er bovenop zitten. Met z’n honderden desnoods. Kan mak-ke-lijk van die bonus. En geld verdienen is lekker. Geen zurig gedoe. En weinig hebben en vrijheid ook. Er komt een basisinkomen voor mensen zonder werk. De zorgverzekering is van de staat. Huizen zijn om in te wonen, niet om anderen mee uit te knijpen. Want puisten zetten het land onder druk en dan gaat het etteren. Bomen, dieren en monumenten worden beschermd met ons leven. En de kinderen die van niemand zijn, zijn van iedereen. En natuurlijk moet iedereen de taal leren. En een gedicht van Gerrit Kouwenaar. Uit het hoofd.