In de krant lees ik dat Marria (achternaam onbekend) afgelopen weekend door de politie werd bevrijd uit een Portugees gezin waar zij al dertien jaar illegaal woonde. Toen ik een jaar of negen was namen mijn ouders meneer P. in huis. Hij was afkomstig uit Turkije en had geen papieren. Wel droeg hij iedere dag een das en zat hij soms uren voor de spiegel voor zichzelf te buigen. Dat vond hij vooral aantrekkelijk wanneer ik de enorme lamp voor de spiegel aanzette. Hij ging er kirrend van plezier bovenop zitten. Het was zo lekker warm aan zijn anus.
Meneer P. was niet altijd even gemakkelijk, vooral niet voor mijn moeder. Haar grootste ergernis was dat hij weigerde gebruik te maken van onze wc, de banken en lampenkappen in ons huis zaten vol bruingroene vlekken. Daarnaast was er natuurlijk de taalbarrière waardoor het erg moeilijk was om hem op zijn onaangepaste gedrag aan te spreken.
Mijn moeder hield van haar banken en haar lampenkappen, het heeft me altijd verbaasd dat zij zijn gezelschap bijna drie jaar heeft getolereerd. Ik verdenk haar ervan dat zij te erg genoot van de verwarring die meneer P. veroorzaakte bij haar Gooise vriendinnen wanneer zij bij ons over de vloer kwamen. Hij besprong hen gretig van achter.
Op een ochtend trof ik meneer P. aan in de keuken. Hij zat in elkaar gedoken in een hoekje op de grond. Zijn hoofd hing scheef op zijn schouder en iedere keer als hij op wilde krabbelen zakte hij moedeloos weer in elkaar. Omdat meneer P. zich nauwelijks nog kon bewegen en ook niets meer at of dronk namen we hem mee naar de dokter. Volgens de dokter ging het om een evenwichtsstoornis. Hoewel meneer P. volgens hem nooit meer normaal zou kunnen bewegen was het niet levensbedreigend. Mits hij wel weer zou gaan eten en drinken, natuurlijk.
Meneer P. ging niet meer eten en drinken. In ieder geval niet op eigen kracht. Mijn moeder meldde mij een week ziek op school en huurde bij de videotheek alle films van Sylvester Stalone. Ik prakte het eten van meneer P. fijn en lengde het aan met water. We lagen samen een week voor de televisie. Hij legde zijn hoofd op mijn schoot en om de zoveel uur spoot ik met een spuitje het vloeibare voedsel bij hem naar binnen.
Meneer P. werd beter. Al werd zijn fysiek nooit meer optimaal. Hij leefde nog een half jaar en toen at de hond van mijn tante hem op. Meneer P. was namelijk een Turkse Tortel duif, een rank grijs vogeltje met een zwart dasje om zijn nek dat niet langer kon vliegen.
Ook Marria is geen mens maar een chimpansee. “De chimpansee sliep in pyjama in bed bij de dochter, at aan tafel met mes en vork, moest soep eten met een lepel. Ze bladerde zelfs door tijdschriften”, vertelt David van Gennep, directeur van Stichting AAP. “Het was niet de vraag of, maar wanneer het fout zou gaan.”

http://nos.nl/artikel/2160615-chimpansee-die-met-mes-en-vork-at-na-13-jaar-bevrijd-uit-gezin.html