shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Avatar foto Anna van der Kruis
op 7 maart 2019
Deel dit verhaal

Meestribbelen

1.
De opiaten

Het begon zeventig jaar geleden. De angstmedicatie werd mamma’s kleine hulpje genoemd. Omdat ze voornamelijk aan depressieve huisvrouwen werd voorgeschreven.

(De man, die de vrouw in eerste instantie op handen had gedragen, die enthousiast was geweest over al haar plannen en haar vindingrijkheid, liet haar steeds vaker alleen. Er kwamen kinderen. En ook zijn baas ging steeds meer van hem vragen. Het huis werd groter, de auto werd groter en zij, een gevangene in hun eigen buitenwijk.)

De huisarts in Ohio schudt haar hoofd. Niemand wist dat het spul zo vreselijk verslavend was, zegt ze, en ze zijn er nog die vrouwen maar het is niet de grootste groep. Mannen, vrouwen, studenten, ouderen. Het kan iedereen overkomen. Ze heeft patiënten van 80 of 90 jaar, die als ze vraagt hoe het gaat antwoorden: prima, dokter.

Dan kijkt ze op hun kaart en dan ziet ze dat ze wel honderd dingen mankeren. Dat ze zeven pillen per dag slikken. Daarna komt er een jongere patiënt binnen, die slikt misschien maar één pilletje, maar die heeft het helemaal niet prima.

De oude man zegt: ik heb het allemaal doorstaan het gaat nog best. De jonge man zegt: door alles wat ik heb doorstaan kan ik nu niet meer verder. Moeten die mensen dan niet naar een psychiater, vraagt de journalist? De huisarts lacht. Dat is één van de problemen in deze streek. Die hebben we hier niet.

Er sterven steeds meer mensen, aan een overdosis opiaten. Die bezochten niet eens een huisarts. De grote druk zit misschien op de steden, maar je ziet ook donkere wolken langs alle snelwegen. Het lijkt wel of ze met campers over de weg heen en weer rijden, zegt de huisarts, als een mobile apotheek.

Ze woont in een dorp met 400 inwoners. Haar kinderen, 11, 15, 17 en 18, weten haar te vertellen waar je in het dorp heroïne kan kopen.

2.
Het gevechtsvliegtuig

Het Nederlandse materieel was moe. Het was onveilig en achterhaald en ontzettend aan vervanging toe. De partners waren talrijk en de ontwikkeling van het nieuwe spul gebeurde elders. We hadden geen keus, we waren ingestapt en moesten mee. Toen begon het eigenlijk pas. Het politieke spel. Het geld kon niet meer aan iets anders worden uitgegeven. Gezondheidszorg, onderwijs, kunst. Maar nee, zei de minister. Wat dacht u van uw veiligheid?

3.
Kinderen zoals jij

Ze is veertien en haar vriend eenentwintig. Op tv hoort hij dat de ambtenaren controle willen houden. Dat ze de zorg opdelen. In percelen en kavels. Daar zoeken ze aanbieders bij. Van licht naar zwaar. Netjes dichtgetimmerd met definities en zorgbeschrijvingen.

Dat er over vijfentwintig gezinnen al twee jaar wordt vergaderd in Rotterdam. Dat er geen plek is waar je stabiel en permanent kan wonen. Waar je rust kan krijgen. Ze gaan over waarom zorgpercelen niet goed aansluiten, zegt de bestuurder. Niet over de gezinnen. Daar schaam ik mij voor.

Ze is blut. Haar adem zit hoog in haar borstkas. Haar hoofd raast. Altijd verkeerd. Nooit genoeg. Ze voelt dat ze iets moet doen om niet in deze draaikolk te verdwijnen.

Je moet me vasthouden. Hij kan haar bijna niet verstaan. Je moet zeggen dat ik er mag zijn. Hardop. Ik probeer het zelf maar het heeft geen zin. Je mag er zijn, zegt hij. Nog een keer, beveelt ze. Je mag er zijn. Je mag er zijn. Je mag er zijn. / Het helpt. / Helpt het? / Ja. Het helpt om het van jou te horen.




Vorige verhaal
A media luz (tango)
Volgende verhaal
Een avocado tegen de griep

Over de auteur

Avatar foto
Anna van der Kruis

Anna schrijft. Intiem, filosofisch en precies. Anna van der Kruis groeide op buiten de bebouwde kom van Heeze (NB). Haar moeder was doktersassistente, haar vader grafisch vormgever en fotograaf. Naast theater schrijft Anna onder andere kort proza. Het liefst op basis van interviews. Ze zoomt graag in op hedendaagse symbolen, zoals smartphones en sashimi. Maar uiteindelijk gaan haar verhalen over universele thema’s: vriendschap, afscheid, eenzaamheid. Of, in de woorden van collega schrijver en goede vriend Dirk van Pelt “Jij schrijft gewoon foto’s.”

Ook van deze auteur

Avatar foto door Anna van der Kruis
18 maart

Zachtjes tikt de regen

1 Minute Read
Avatar foto door Anna van der Kruis
04 februari

2025, februari

3 Minute Read
Avatar foto door Anna van der Kruis
12 november

De krant

4 Minute Read