“Er zitten op onverwachte plekken putjes in jouw huid,” zei Mark in een poging het meisje een compliment te geven. Zijn hand gleed over haar blote bil. Het meisje had zich uren geleden voorgenomen dat dit eens maar nooit weer was.
Zijn lach was het ergste. Een brede, hinnikende lach die te pas en te onpas klonk. In de bar had ze het nog grappig gevonden. “Je bent hetzelfde als op tv,” had ze geroepen terwijl een onduidelijke muzikant herrie maakte. Hij had geknikt, zijn duim opgestoken en zijn tanden bloot gelachen. De mannen om hen heen waren breed en hadden oortjes in. Af en toe zeiden ze iets, maar dat kon zij niet verstaan. De muzikant had een elektrische gitaar gepakt die hij hard rond liet zingen.
Macht erotiseert. Ze had daar nooit zo in geloofd, maar haar vriendinnen zeiden dat het echt zo was. Dat ze het na zes mislukte relaties hogerop moest zoeken. Een advocaat misschien of een chirurg. Gisteren zag ze hem zitten. Alleen op een barkruk. Hoger dan dit ging het niet. Ze had het besloten zonder na te denken.

Van dichtbij zag ze dingen die de camera’s nooit lieten zien. De rimpels op zijn gezicht waren diep, als opgedroogde stroompjes. Op zijn nachtkastje stond een foto waarop hij de hand schudde van president Obama.
“Heb jij hier wel tijd voor?” vroeg ze, terwijl zijn hand begonnen was met het kneden van haar bovenbeen.
“Hoezo?”
“Nou, het is behoorlijk mis buiten”, zei ze.
“Oh, dat”, zei hij. “Het is nu toch weekend?”
“Vorige week was het ook weekend. En toen ging het mis.”
Zijn hand stopte even om uit zijn neus iets groens te halen. Niet opeten, dacht het meisje. Hij wreef het achteloos op het witte laken. Zo routineus dat ze zich realiseerde dat ze wel in een bed vol snot kon liggen.
Ze sloeg haar benen over de rand en voelde zich naakt.
“Kan ik vandaag wel gewoon naar de markt?” vroeg ze, terwijl ze haar sokken pakte.
“Altijd naar de markt gaan, zegt mijn partij,” en hij lachte nog eens. Ze werd misselijk.
“Je hebt gezegd dat iedereen gewoon weekendplannen moet maken,” zei ze.
“Klopt.”
“Maar jij zegt wel vaker gekke dingen. Over het kopen van nieuwe auto’s bijvoorbeeld.”
“Och ja,” zei hij en hij stond op. Terwijl hij naar het raam liep, wiebelde zijn piemel. Het was een gewone piemel, ze had iets anders verwacht van een premier.
“Je moet je niet bang laten maken,” zei hij terwijl hij zich omdraaide en naar de voordeur wees. Aan de andere kant van de deur stonden twee nieuwe mannen, met oortjes in.