De liefde laat zich niet dwingen in het hokje van hoe-je-altijd-had-gedacht-dat-het-zou-moeten-zijn. Het was nooit zijn plan te trouwen met een vrouw van ruim twintig jaar ouder, net als dat ik mij nooit had voorgenomen verliefd te worden op die gup van vijftien jaar in mijn klas Franse literatuur. Maar de liefde sloeg in, genadeloos, en scheurde mijn eerste huwelijk aan stukken terwijl ik liefhad tegen alle wetten en wensen in.
Klein detail: mijn familie heeft een patisserie, die bekend staat om hun macarons. Je weet wel, die kleine luchtige en felgekleurde koekjes, aan elkaar geplakt met zachte zoete vulling. Macron d’Amiens heten ze. Toen ik hoorde dat Emmanuel geboren was in Amiens, heb ik daar zo hard om gelachen dat ik blauw aangelopen heb liggen puffen in een boterhamzakje onder de keukentafel. Sommige dingen verzin je niet.
Mijn man laat zich niet dwingen in het hokje van progressief-liberaal-centrum-links-van-het-midden. Af en toe frustreerde zijn nuance me. Nooit nam hij stelling, hij verkende simpelweg de vele mogelijkheden en meanderde langs de meningen die anderen waren toegedaan. Kiezen deed hij niet. Alles kon en het een sloot het ander niet uit. Ik heb lang gedacht dat kleur bekennen stond voor krachtig leiderschap. Dat jezelf een hokje aanmeten zorgt voor herkenbaarheid. Nu pas zie ik de vrijheid die hij representeert. Hij is geen premier van links of rechts, noch is hij man die op oudere vrouwen valt. Hij zal dit land leiden zoals alleen hij dat kan, buiten de hokjes om. Zoals hij mij zag zoals niemand daarvoor.
