Kijk Machteld, op een dag is dit jouw koninginnenrijk. Of nacht, eigenlijk. Overdag is het belangrijk dat je rustig afwacht, op een vochtige plek, waar de gouden bal in de lucht je niet kan vinden om je uit te drogen. Hier, bovenop deze kast, of in één van de hoeken die onze prooidieren met hun zuigende stokken altijd overslaan.
Als de avond valt kun je vanaf hier luisteren naar de geluiden in de verte. Stromend vocht in flessen en glazen, het gehijg van prooidier 1 of 2 wanneer het sterk ruikend door het gat in het universum naar binnen stormt. Dit zijn je indicatoren. Je prooidieren zijn de grote, trage hemellichamen waar je een leven lang omheen zult zweven. Ze zijn de bron van ons leven. Ze ruiken soms verrukkelijk naar melkzuur en koolstofdioxide, vooral wanneer ze in de avond veel lawaai hebben gemaakt en er stromend vocht te horen was in de verte.
Maar Machteld, wat je ook doet: wacht tot ze slapen. Het schijnt dat er reusachtige meteorieten uit de lucht kunnen vallen wanneer je te dicht bij de geluidstunnels van een wakker prooidier vliegt. Je tante Meredith is nooit meer teruggekeerd. Wacht tot er geen ogen zichtbaar zijn en het lichaam van je prooidier regelmatig op en neer beweegt. Sla dan toe. Het is heerlijk te mogen drinken van dat snelstromende rode sap, vers uit de beek onder het oppervlak!
Gisteren nog. Het sap van prooidier 1 was zo lekker dat ik wel tien verschillende drinkplaatsen heb aangelegd. Mijn snoet was helemaal rood en mijn lijf zo vol dat het me moeite kostte de kast weer te bereiken. Waarschijnlijk had prooidier 1 zelf teveel vocht gedronken. Het sap stroomde als een wilde rivier. Machteld, jij en je zusjes gaan een verrukkelijk leven tegemoet. Hoor je me?
