shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Avatar foto Esther Porcelijn
op 1 februari 2016
Deel dit verhaal

Maar u stinkt helemaal niet!

Mijn grootvader heeft in de Tweede Wereldoorlog gehuild om een pannenkoek. Hij zat met mijn grootmoeder en vier andere joden ondergedoken bij een zeer gelovig echtpaar, baptisten. Ze aten elke dag suikerbietenpap, ondanks dat het echtpaar voedselbonnen voor alle zes onderduikers ontving. Op een dag kwam er visite en de vrouw ging pannenkoeken bakken. Ze werden haast gek van de heerlijke zoete geur. Vlak voor het eten zei de strenggelovige baptist: ‘alle onderduikers naar bed!’ Ze kregen geen pannenkoek. Toen heeft mijn grootvader als volwassen man in z’n bed liggen huilen. Simon Carmiggelt heeft dit verhaal destijds opgeschreven en verwerkt in Ik mag niet mopperen. Mijn moeder vertelde laatst dat ze als kind een keer per jaar met haar ouders en broer bij dit echtpaar op bezoek ging. Ik vroeg of iemand ooit nog iets had gezegd over de pannenkoeken. Mijn moeder zei van niet, dat mijn grootouders toch hun leven aan hen te danken hadden, en dat niemand zoiets zou hebben gedurfd in die tijd, je kwam niet eens op het idee.

Gisteren was de Nationale Holocaust Herdenking. Ik belde mijn moeder en we spraken over burgemeester van der Laans woorden over het stapsgewijs uitgroeien van antisemitisme en racisme tot de Holocaust. We bespraken hoe de term zionist weer in zwang is geraakt, hoe veel mensen ervan overtuigd lijken te zijn dat ‘de joden’ alle macht en geld in handen hebben maar we bespraken ook hoe veel joden de term antisemitisme te snel in de mond nemen. ‘Daarbij’, zei mijn moeder, ‘de problemen uit die tijd besloegen een langere periode dan die vijf jaar oorlog.’ Toen vertelde ze het volgende. Mijn grootouders waren begin jaren 30 vanuit Duitsland gevlucht naar Nederland. Mijn grootmoeder zocht een woonruimte in Amsterdam, en had een afspraak met een hospita. In de woning vroeg de hospita naar de herkomst van mijn grootmoeder en ze vertelde dat ze met haar verloofde was gevlucht omdat het in Duitsland voor joden onleefbaar was geworden. De hospita trok wit weg en vroeg verbijsterd: ‘bent u joods? Maar, u stinkt helemaal niet!’

De ideeën van toen en nu over de joden tonen veel overeenkomsten. ‘Mensen zullen altijd een excuus vinden’, zei mijn moeder, ‘nu gooit iedereen het op Israël, toen ging het om de crisis. De joden zijn niet uitgeroeid maar domheid ook niet.  De geschiedenis herhaalt zich altijd ongeveer.’

Als dat zo is dan zal er vanzelf weer een volwassen man in bed liggen huilen, uit pure onmacht.




Vorige verhaal
“Het is een schande!”
Volgende verhaal
Ik zal me even voorstellen

Over de auteur

Avatar foto
Esther Porcelijn

Esther Porcelijn (1985) is dichter en schrijver. Ze draagt veel voor, schrijft in opdracht, publiceert regelmatig in literaire tijdschriften en ontving van Hollands Maandblad de Aanmoedigingsbeurs in de categorie Poëzie. Ze houdt van donkere humor en van katten. Momenteel werkt ze aan haar debuutbundel en aan een roman.

Ook van deze auteur

Avatar foto door Enver Husicic
18 september

Sprechhund

3 Minutes Read
Avatar foto door Esther Porcelijn
24 januari

Bitcoinflow

2 Minute Read
Avatar foto door Esther Porcelijn
03 januari

De dag waarop takken zwaarden waren

2 Minute Read