shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Avatar foto Koen Caris
op 15 december 2017
Deel dit verhaal

Maar dat was het

Kan ik – kan ik gewoon beginnen?
Ik heb dit nooit eerder gedaan, ziet u. Kan ik gewoon beginnen met praten?
Het voelt een beetje gek om zo vanuit het niets – het voelt een beetje alsof ik voor mijn beurt praat, ziet u, het voelt een beetje –

Oké.
Even zien.

Ik weet eigenlijk niet eens zeker of het wel – of het wel nodig is dat ik hier ben.
Ziet u, ik weet niet zeker of ik iets fout heb gedaan. Ik zou persoonlijk niet zeggen dat ik iets fout heb gedaan, denk ik, ik denk niet dat ik persoonlijk zou zeggen dat ik iets fout heb gedaan. Maar ik wilde het zekere voor het onzekere nemen. Het zit namelijk zo. Ik heb –

Sorry, nog heel even. Dit blijft tussen ons, toch?
Wat ik u nu ook vertel, dat blijft toch tussen ons? Dat verlaat niet deze – zelfs al zou het erg zijn, wat ik u vertelde. In theorie. Zelfs al zou het iets zijn van het soort dat je normaal gesproken direct naar de – zelfs al zou het dat zijn. Wat het niet is. Wat het volgens mij niet is. Maar zelfs al zou het dat zijn.

Oké.

Ik heb gekeken.
Ik heb gekeken hoe ze ’s zomers over straat renden in korte broeken. Ik heb gekeken hoe ze hun bruine armen om elkaars schouders sloegen. Hoe ze fruit aten, onhandig, veel te snel en met veel te grote happen. Hoe het fruitsap van hun kinnen droop.

Maar dat was het.
Dat was alles.
Of ja.
Alles.
Ik zou liegen als ik zei dat ik nooit –

Ik heb ze weleens op schoot gehad.
Alleen als zij dat wilden. Zij kwamen naar mij toe, ziet u, nooit andersom. Ik heb ze nooit – ik heb ze nooit naar me toegetrokken. Maar als ze op mijn schoot kropen duwde ik ze niet weg. Nee, dat deed ik niet. Ik liet ze begaan. Ik keek naar hun ruggetjes. Naar de plek waar hun huid van hun schouderbladen af rolde en zich in de zachte luwte daartussen neervlijde. Maar dat was het. Soms snoof ik hun geur op. Maar dat was het. Ze roken naar de zee, of naar de zonnebrand die hun ouders in grote hoeveelheden op hun huid hadden gesmeerd, of ze roken naar een geur die ik niet anders kan omschrijven dan jong. De totale afwezigheid van rot. Maar dat was het. Als ze te ver voorover leunden en bijna van mijn schoot vielen dan pakte ik ze bij hun middel vast. Maar dat was het.

Ziet u – ik had het niet door, Vader. Ik had het niet door. Ik weet heus wel wat begeren is. Ik had alleen niet door, dat dat was wat ik aan het doen was.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Wanneer kom je weer?
Volgende verhaal
bitcoin
Bitkoorts

Over de auteur

Avatar foto
Koen Caris

Koen Caris (1988) schrijft theaterstukken en hoorspelen. Dit doet en deed hij onder andere voor BNN, de VPRO, Bellevue Lunchtheater en Over het IJ festival. Zijn stukken kenmerken zich door een combinatie van poëzie en gebrul, van harde taal en zachte bedoelingen. In 2017 won Koen het TheaterTekstTalent stipendium van het Prins Bernhard Cultuurfonds.

Ook van deze auteur

Avatar foto door Koen Caris
18 januari

De ochtendkrant

5 Minute Read
Avatar foto door Koen Caris
28 december

De man in de struiken

5 Minutes Read
Avatar foto door Koen Caris
07 december

LET THEM EAT CHAOS

4 Minute Read