shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Avatar foto Anna van der Kruis
op 1 augustus 2019
Deel dit verhaal

#maakergebruikvan

Ze was moe en had tijd voor zichzelf nodig. In bed blijven, masturberen, gefrituurd voedsel. Voor het voedsel moest ze de deur uit. Ze trok een shirt aan dat te kort was en geen bh. Ondanks de hoogte van haar broek zag je een stuk van haar buik.

Haar schouders en haar borsten duwden hoekig tegen de stof en ze vond geen manier om het tasje met haar geld zo te dragen dat er geen aandacht naar uitging, daarom hield ze het, als was het een soort modestatement, in haar hand.

Bij haar buurman duwde ze een schriftje door de brievenbus. Ze deed het voorzichtig zodat het geen lawaai zou maken. Daarna liep ze langs zijn raam en zag dat hij niet in zijn woonkamer zat.

Hij had haar auto geleend. Toen ze er een paar dagen later zelf instapte vond ze op de achterbank het schriftje. In een grof handschrift stond een route geschreven. Namen van snelwegen, links, rechts, links en straten. Hoe verder naar beneden, hoe dichter tegen de kantlijn. Het laatste woord was: daaro.

Er waren veel lege pagina’s. Op enkele anderen notities – een aantal regels over zijn werk, een reeks opeenvolgende afspraken. Ze voelde zich betrapt, omdat ze er doorheen gebladerd had en tegelijkertijd vrolijk, omdat ze hem erin herkende. De manier waarop hij dacht. Waarop de informatie ongeordend leek maar het niet was.

Bij de buurtwinkel op de hoek kocht ze wc papier. Vierentwintig rollen. Zacht, stond er op de verpakking, in witte letters. En grijze kittens met lichtblauwe ogen. Vlak bij haar stond een slanke meneer die ook boodschappen deed. In zijn handen twee items. Ze zag niet wat.

In de snackbar at een man een broodje bal. Er was niemand achter de counter. Ze wachtte, bekeek een flyer waarop stond dat ze over vier dagen dicht zouden gaan vanwege de zomervakantie. Daarna kwam er iemand uit de keuken, met een zacht wit bolletje met twee gekookte eieren die in plakjes waren gesneden. Hij pakte een pollepel en goot er pindasaus overheen.

Die dag was het boerkaverbod ingegaan. Zoals ze zich nu voelde, zou ze er best wat voor geven, zo’n onzichtbaarheidsmantel. Een grote landelijke krant schreef over de kwetsbaarheid van de wet. Buschauffeurs en verplegers werden niet verplicht om boerkadragers aan te geven, burgemeesters gaven er geen prioriteit aan. Actie ondernemen mocht, maar hoefde niet.

Burgers kregen het recht om overtreders zelf aan te houden. De enige eis: de overtreder moest op heterdaad betrapt zijn. Ze schreven ook dat iemand tegenhouden mocht, als diegene wegliep bijvoorbeeld door diegene tegen de grond te houden.

Yes! Allemaal op jacht! Was te lezen op social media.

Ze dacht aan het interviewprogramma van die zondag, waarin een misdaadverslaggever te gast was. De verslaggever had zijn twijfel uitgesproken over het podium dat aan topcriminelen werd gegeven door sommige collega’s. Aan de hand van een televisiefragment uit 1985 liet hij zien hoe dreigend een bepaalde crimineel was.

De twee boeven waren nog jong en een van de twee bleef maar herhalen dat mensen zich aan de wet moesten houden. Ja, had zij gedacht, als het jou uitkomt. En: ik een beetje meer dan jij.




Vorige verhaal
lege stoel aan tafeltje
Volgende verhaal
Waar je moeite mee hebt

Over de auteur

Avatar foto
Anna van der Kruis

Anna schrijft. Intiem, filosofisch en precies. Anna van der Kruis groeide op buiten de bebouwde kom van Heeze (NB). Haar moeder was doktersassistente, haar vader grafisch vormgever en fotograaf. Naast theater schrijft Anna onder andere kort proza. Het liefst op basis van interviews. Ze zoomt graag in op hedendaagse symbolen, zoals smartphones en sashimi. Maar uiteindelijk gaan haar verhalen over universele thema’s: vriendschap, afscheid, eenzaamheid. Of, in de woorden van collega schrijver en goede vriend Dirk van Pelt “Jij schrijft gewoon foto’s.”

Ook van deze auteur

Avatar foto door Anna van der Kruis
18 maart

Zachtjes tikt de regen

1 Minute Read
Avatar foto door Anna van der Kruis
04 februari

2025, februari

3 Minute Read
Avatar foto door Anna van der Kruis
12 november

De krant

4 Minute Read