Leni speelt een riedeltje op de piano. Rob danst en doet daarbij alsof hij haar in zijn armen houdt. Zij is de luchtvrouw waar hij mee door de kamer zwiert. Dansen en piano spelen kan niet gelijktijdig. Hij zegt het ook steeds: ‘Ik dans met jou hoor. Dat weet je hè, dat ik met jou dans.’ Ze kunnen zo lachen samen. Ze zet straks wel even een tango op. Dan zal ze hem eens alle hoeken van de kamer laten zien. Morgen gaan ze trouwen. Ze is een beetje rebels. Ze had vooral haar moeders gezicht wel willen zien. Dat Rob moest boeten omwille van daden van anderen, is iets waar ze door de jaren heen vaak over heeft nagedacht. Jonge mensen moeten kunnen doen wat ze willen. Je bent geen erfenis van je ouders. Leni heeft haar hele leven vrijheid voorgestaan. Dat heeft ze haar kinderen ook bijgebracht. Maak je eigen keuzes, jongens. En het geestige is dat Rob zijn kroost precies hetzelfde heeft voorgehouden. Ze had zich in haar boek kunnen inleven in een Syrische vluchteling, want dat moet kunnen, ook al ben je zelf geen Syrische vluchteling, maar Leni koos hun verhaal en juist dat bracht hen weer samen. Soms overvalt haar een bitterzoete melancholie. Dan stelt ze zich voor hoe het was geweest als ze wel waren getrouwd in ’59 van de vorige eeuw. Ze is ervan overtuigd dat de geschiedenis een andere koers had gevaren. Zij zouden prachtige kinderen hebben voortgebracht die het zooitje ongeregeld wel even zouden hebben geregeld. Zo’n Trump had dan niet bestaan. De banken waren niet omgevallen. Er zou geen derde wereldoorlog aan de gang zijn, echt niet. Alle aarde van de wereld zou gezamenlijke grond zijn waarop iedereen mag lopen. Ook homo’s hand in hand met hun kinderen, in het park, in Mekka, op Ibiza of in welke uithoek dan ook. Leni kijkt uit naar morgen want ze heeft zoveel liefde te geven.