Er was eens een zoon van een vader die hij nooit had gekend. Hij groeide op met een gat in zijn hart dat hem soms middenin een zin de adem benam. Dan sleepte hij zichzelf naar huis, waar hij dagenlang onder de dekens bleef liggen, de gordijnen dicht.
Naderhand zou hij zijn eigen verdwijnen verklaren met goede zaken. Drukte op werk. Focus. Twentyfourseven, alles geven. Want, zo dacht de zoon, hoe zwaar de belasting op de schouders ook is: wie door de knieën gaat, is kwetsbaar. Hij had een hekel aan mensen die niet rechtop konden blijven staan. Die dagen in bed haatte hij zichzelf.

Zijn moeder probeerde haar leven lang het gat te dichten. Zolang hij onder haar dak bleef bood ze haar zoon beschutting, voedsel en veiligheid. Soms gaf ze hem geld. Soms gaf ze hem straf. Nooit sprak ze kwaad over de vader die hij nooit had gekend, maar de loftrompet stak ze evenmin. “Het vaderschap was niet aan hem besteed,” zei ze, en daar bleef het bij. Een deel van hem haatte zijn vader, wiens afwezigheid invloed had op alle aspecten van zijn en zijn moeders leven. Makkelijk was het niet. Het moeten leren fietsen zonder een paar sterke armen om je op te vangen. Het wankele evenwicht waarmee hij alles tegemoet ging. Het gevoel dat alles ‘ondanks’ was, gevolgd door een verlammend schuldgevoel over zijn ondankbaarheid.
Maar een ander, groter deel van hem keek juist op tegen de vader die hij nooit had gekend. Bewonderde zijn autonomie. Zijn rechte rug. Zijn vermogen om te veranderen wat hem niet zinde en te vergeten wat hij niet wilde weten. Nooit deed de zoon een poging zijn vader te vinden. Hij verafschuwde het idee van een voorkeursbehandeling, van aandacht alleen vanwege een bloedband – hij wilde het waard zijn om herinnerd te worden.

Maar steeds vaker doemden de contouren op van een eigen kind, vaag, in de verte. Het idee van wat een vader was, belemmerde het zicht. Hij kon niet langer wachten tot hij gevonden zou worden en ging zelf op zoek.
Hoewel hij had gehoopt dat het moeilijker zou zijn, trof hij zijn vader precies daar aan waar hij hem verwachtte.
Zijn vader zei wat hij moest zeggen.
Dat dat nietszeggend was, kon de zoon allang niet meer aan zichzelf toegeven. Zoveel had hij inmiddels in zijn vader geïnvesteerd, dat hij wel van hem móést houden.