shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Avatar foto Anne Lichthart
op 8 mei 2018
Deel dit verhaal

Lieveling

Als jongen wist hij al precies hoe zijn leven zou lopen.
In de toekomst zou hij het beeld zo af en toe eens bijstellen al naar gelang zijn behoefte, maar in principe was hij eruit.
Zo had hij het bedacht: hij zou een huis krijgen met plavuizen, niet van die rommelige tapijttegels als zijn ouders. Die krengen waren niet schoon te houden en dat wilde hij zijn toekomstige vrouw niet aandoen. Ze had trouwens prachtige krullen, die vrouw.
De buren zouden goede vrienden van ze zijn.
Oud en Nieuw zouden ze altijd samen vieren en hij bakte de oliebollen.
De buurman zorgde voor de drank en hun kinderen zaten op hetzelfde buurtschooltje.
De twee oudsten zelfs bij elkaar in de klas. De stoep voor het huis zou bezaaid zijn met hinkelbanen en tekeningen van regenbogen en kopvoeters.
In de eerste week van januari zouden ze altijd een fijne vakantiebestemming uitzoeken waar ze goed met de caravan terecht konden en met genoeg vertier voor de kinderen.
Veel plezier zou hij hebben in zijn werk.
Niet zoals zijn vader elke dag vloekend zijn bed uitkomen, om weer naar die vermaledijde zaak te gaan en zich het schompes te werken, om drie maanden na zijn pensioen dood neer te vallen.
De vrouw zou hem iedere morgen uitzwaaien en altijd een verrassing in zijn lunchtrommeltje doen. Een lekkere frisse appel, een Snicker, één keer zelfs een foto van zichzelf waarop ze hem kushandjes toewierp.
Zo zou het gaan.
Zo denken de mensen nog steeds dat het gaat.
Zo wil hij het ook.

De vrouw is ’s ochtends met geen stok haar bed uit te krijgen als hij haar er niet zelf uit sleurt. Kinderen heeft ze hem nooit geschonken, daar is haar lijf niet toe uitgerust.
Erg sociaal is ze ook niet aangelegd. Oud en Nieuw vieren ze altijd met zijn tweetjes.
Op de foto in zijn portemonnee kijkt ze lijzig in de camera.
Geen sprankelende ogen.
Geen kushandjes.
Als hij ’s avonds thuiskomt zit ze met haar hoofd voorovergebogen aan de keukentafel. Geen boe of bah kan er vanaf. Geen ‘hoe was het op de zaak vandaag.’
Zijn eten warmt hij zelf op in de magnetron. Na de maaltijd kijken ze televisie op de bank. Hij mag kiezen wat ze kijken. Haar kan het niets schelen.
Om half elf gaat hij naar bed. Zij blijft op de bank zitten, tenzij hij haar de trap opsleurt. Daar heeft hij lang niet altijd zin meer in.
De plavuizen dweilen doet ze ook niet. Dat doet hij op zijn vrije zaterdag. Dat is ook de dag waarop haar vagina in de vaatwasmachine gaat.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Wachten tot de winter komt I
Volgende verhaal
De laatste reis

Over de auteur

Avatar foto
Anne Lichthart

Anne Lichthart (1977) is schrijver en radiomaker. Taal is haar uitgangspunt. Ze houdt van ogenschijnlijk onbelangrijke details en vertelt het liefst zo veel mogelijk met zo min mogelijk woorden. Anne maakt ook radio en luisterboeken. Ze regisseert hoorspelen en schrijft libretti voor opera. annelichthart.nl

Ook van deze auteur

Avatar foto door Anne Lichthart
10 oktober

Ik ben er niet

39 Seconds Read
Avatar foto door Anne Lichthart
27 juni

Boterkind

2 Minute Read
Avatar foto door Anne Lichthart
22 december

Toen – Nu

3 Minutes Read