De vlucht van Montreal naar Londen duurt 6 uur en 40 minuten. Jouw leven duurde 57 uur en 60 minuten. Dat betekent dat ik in jouw hele leven precies negen keer heen en weer had kunnen vliegen, van Montreal naar Londen. Dat heb ik niet gedaan. Ik heb naar je gekeken, in de hoop elke plooi in je bolle babylijfje te onthouden. De lijnen in je handen, de kleur van de nagels op je tenen, het felle licht in je ogen. Tot het doofde. Het duurde niet lang voor ik weer in mijn uniform paste en de lucht invloog.
Er zijn mensen die zeggen dat het zin heeft gehad, dat ik jou verloor. Er zijn mensen die ons rouwkaartjes stuurden, met de uitgesproken hoop dat ik snel ‘een nieuwe’ kreeg. Er zijn mensen die zeggen dat jij, zo puur, te goed voor deze wereld was. Dat jij, als een engel, naar God bent teruggekeerd. Er zijn mensen die niet weten wat het is verliefd te worden, zielsveel te houden van, te vrijen in de zomer na een picknick aan de waterkant, je buik op te zien bollen tot je er een bord op kan zetten waarvan je eten kan, negen lange maanden elke dag vol trots naar een tweede hartje te luisteren, je navel te zien ploppen, met tranen en onmenselijke kracht een kind ter wereld te brengen en voor het eerst dat gezichtje te zien en te weten dat het ‘t allermooiste gezichtje is dat je ooit zag en overspoeld te worden met zoveel liefde en de angst, de angst, dat het ooit van een fietsje zal vallen en een pleister moet of nee, later uit wil gaan met zijn vrienden en ooit op kamers wil of trouwen en dat je het niet meer elke dag tegen je aan kan drukken, maar dat er dan misschien wel kleinkinderen komen met wie dat wel… En al die plannen die je maakt en al die dromen die je koestert en die alles doordringende angst dat je ooit iets zal moeten inleveren op dit geluk, en die angst die werkelijkheid wordt op het moment dat je kindje niet eten wil, moeilijk ademt en je niet goed lijkt te zien. En dat dan blijkt dat je te midden van de twee oortjes, de oogjes, de tien teentjes en vingertjes, ook een tumor hebt gebaard, die niet te remmen is. En dat dat mooie kleine koppie het niet dragen kan. Er zijn mensen die niet weten hoe het voelt om voor een kledingkast vol rompertjes en tuinbroekjes en slofjes en mutsjes te staan en je af te vragen waarin je je kind begraven wil.
Vandaag is het een jaar geleden dat jij je ogen sloot. Vanochtend vertrok ik met 312 passagiers richting Londen. 6 Uur en 40 minuten. Naast een slee, twee husky’s en een surfplank in het ruim geen bijzonderheden. Het was bewolkt maar klaarde op halverwege de oceaan. Ik heb altijd al willen vliegen. Niet te verwarren met altijd al piloot willen zijn. Het een is weliswaar het gevolg van het ander, maar het heeft altijd gevoeld als een compromis. Liever had ik zelf vleugels. Boven Ierland verscheen er een fel wit licht bij de linkervleugel, haalde me in tot net voor de cockpit, bleef even hangen en schoot richting Noorden tot het aan de horizon verdween. Ik keek je na.