shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Avatar foto Kira Wuck
op 25 maart 2016
Deel dit verhaal

Lichten uit

unnamed-3

Als kind sprak ik soms uren tegen onze Commodore 64 die in de hobbykamer stond en die ik Otto had genoemd. Na elke zin drukte ik op enter om het bericht naar hem te verzenden. Ik begon met het stellen van simpele vragen, zoals hoe het was waar hij zich bevond. Ik geloofde dat er een dag zou komen dat ik een vraag terug zou krijgen en dacht dat als ik maar met interessante verhalen zou komen hij nieuwsgierig zou worden. Dus schreef ik dat mijn moeder het liefst de hele dag in bed lag en mij een keer per jaar mee nam naar de bioscoop. En ik mij dan rotschaamde om met haar opvallende verschijning over straat te gaan en opgelucht was wanneer het licht in de filmzaal uitging. Otto gaf mij iedere keer een leeg beeld terug wat ik als een soort honger beschouwde. Hij wilde meer. Al gauw werd hij mijn spiegel waar ik dagelijks inkeek.

Vele computers later doe ik nog steeds hetzelfde. Ook post ik foto’s zonder precies te weten wie die te zien krijgt maar, het geeft niet want het maakt gelukkig. En iedereen probeert zichzelf van zijn beste kant te laten zien. Misschien is Otto God geworden die teert op de dingen die we hem geven. Op een dag heeft hij er schoon genoeg van en doet hij alle lichten uit.




Vorige verhaal
Op Zaventem
Volgende verhaal
We kunnen het allicht proberen

Over de auteur

Avatar foto
Kira Wuck

Schrijfster van de dichtbundel Finse meisjes (2012) en onlangs verschenen verhalenbundel Noodlanding.

Ook van deze auteur

Maaike de Wolf door Maaike de Wolf
19 mei

No way, José

1 Minute Read
Maaike de Wolf door Maaike de Wolf
28 april

Een stel wilden

45 Seconds Read
door Steff Geelen
08 april

Soul driven shit

2 Minutes Read