shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Avatar foto Esther Porcelijn
op 27 maart 2017
Deel dit verhaal

Lente

Ik ben niet gelovig maar zodra de zon door het slaapkamerraam naar binnen schijnt en mijn bed voor het eerst weer tot zonnewijzer maakt, dan voelt het alsof al mijn zonden zijn vergeven.
Het gefluit van vogels doet mij plots alle keren vergeten dat ik doorweekt door de stad fietste, mijn sjaal om mijn mond moest binden tegen de wind of zulke bevroren vingers had dat ik mijn sleutels amper in het slot gefrummeld kreeg.

Ik herinner mij amper nog de warme chocolademelk en de kerstboom, zo lang geleden was dat toch niet? Of dat ik voor het eerst weer mijn winterjas uit de kast pakte? Dat was niet een paar maanden geleden; dat was in een andere, introverte, tijd toen ik een ander soort mens was.
Vanaf vandaag vindt alles weer plaats in deze tijd. Een tijd waarin mensen elkaar aankijken en niemand het erg vindt dat het maandag is. Waarin we zonder vragen doorgaan waar we in september zijn gebleven alsof we elkaar nog heel vaak hebben gezien. In deze tijd van de immer bekende zomerjurkjes, ijshoorntjes en wijn op een balkon, ben ik een lichter mens. Samen met de natuur en met alle andere mensen begin ik opnieuw en dus zonder verleden.
Niets is vervelend en niets is erg.

Zelfs al zie ik ergens tegenop of heb ik spijt van dit of dat: op elk moment van de dag ligt ergens in een park een kleedje op het gras op mij te wachten. Hoewel ik er natuurlijk meestal niet heen kan, bestaat het altijd ergens in gedachten.
Op dat kleedje op het gras in het park staat dan altijd een picknickmand vol nieuwe dingen en mogelijkheden. Want picknickmanden in het park vergeven iedereen de rest van het jaar, en wij vergeten die op onze beurt, en ik vergeef en vergeet mijzelf.




Vorige verhaal
ANNEXATIE
Volgende verhaal
Een bankje delen

Over de auteur

Avatar foto
Esther Porcelijn

Esther Porcelijn (1985) is dichter en schrijver. Ze draagt veel voor, schrijft in opdracht, publiceert regelmatig in literaire tijdschriften en ontving van Hollands Maandblad de Aanmoedigingsbeurs in de categorie Poëzie. Ze houdt van donkere humor en van katten. Momenteel werkt ze aan haar debuutbundel en aan een roman.

Ook van deze auteur

Avatar foto door Enver Husicic
18 september

Sprechhund

3 Minutes Read
Avatar foto door Esther Porcelijn
24 januari

Bitcoinflow

2 Minute Read
Avatar foto door Esther Porcelijn
03 januari

De dag waarop takken zwaarden waren

2 Minute Read