Ik heb me lange tijd niet zo betrapt gevoeld als vorige week, toen de vrouw op wie ik verliefd was langs het restaurant liep waar ik met mijn moeder aan een tafeltje aan het raam zat. De vrouw zwaaide. Ik probeerde zo verontschuldigend mogelijk terug te zwaaien. Ze had me net een hap pasta zien nemen dat een ander voor me op een bord gelegd had en ik wist: dit is een verloren zaak, ik moet haar loslaten. Ik legde mijn vork op mijn bord en schoof het van me af. Er is weinig zo gênant als uit eten gaan, weinig zo beschamend als een ego te hebben dat zo klein is dat je honderd euro uitgeeft om even een persoonlijke bediende te hebben, even het gevoel te hebben boven andere mensen te staan.