We zijn allemaal bijzonder geschrokken van het feit dat aapjes niet liegen. Maar jullie wel. Hoe haal je het in je hoofd? Ze zeggen dat jullie niets te verbergen hebben. Wij ook niet. Toch is het opvallend dat zoveel fraudeurs die mogelijk geen fraudeurs zijn eigenlijk niets kunnen met jullie dossiers. Behalve dan gegevens van anderen bekijken. Of niet. Of wel. Of smurfenijs is bijna belastingblauw.

Er moet een oplossing komen, want niet alleen ik heb trek omdat het bijna lunchtijd is, maar ook al die ouders. Ze hebben minder geld van jullie gestolen dan jullie van hen. Geld met rente. Tijd zonder rente. Tijd die niemand terugkrijgt. Zorgen met inflatie. Zorgen die de zin in het leven wegnemen. Een weggenomen leven. Een van die gedupeerden pleegde zelfmoord, nadat de Belastingdienst tienduizenden euro’s terugvorderde.

Een ton schuld. Dat is bizar, kolere, en toch minder dan het salaris van Dijkhoff, veel. Soms meer, soms minder. Wie is er nu daadwerkelijk gedupeerd, zij, of jullie? Misschien wel allebei, als we eerlijk zijn. En dat zijn we, want we zijn in wezen doorgefokte aapjes. Uiteindelijk is jullie heksenjacht tegen kinderopvangtoeslagfrauders een warmlooprondje voor de heksenjacht tegen de Belastingdienst. Een verlies-verlies. Lakkie you, dus niet dus… Een beetje zoals in de maand april, wanneer je geen geld terug krijgt, maar een paar duizend euro moet afdragen.

Blauwe brieven en rode cijfers: daar wil je geen ruzie mee. Toch is er ruzie. Niemand wil het bijleggen. Jullie zijn geen logge organisatie, jullie zijn een lakorganisatie. Want wat zeggen jullie nu eigenlijk tegen alle ouders? Geen sorry. Geen Menno Snel, stap op, want je weet het wel. Geen we gaan het oplossen. Wat jullie zeggen: we hebben lak aan jullie.

En dat is niet lief.