Iemand zei: “Dit is Anna. Ze moet nog naar het station.” Het kan zijn dat ik die iemand was.
Anna, die net haar jas aantrok, bevroor in haar beweging en keek me strak aan.
“Is goed,” zei Joeri. “Nu?”
“Niet nodig,” zei Anna. Ze bewoog weer, maar wel een stuk stijver dan eerst. Ze pakte haar telefoon uit haar jaszak en tikte iets in.
“Vanaf hier is het vier kilometer lopen,” zei Joeri, “en voor mij is het een kleine moeite.”
Mijn telefoon tingde. Ik herkende Anna’s hond in de profielfoto naast het appje, dat alleen zei: WTF? (Het berichtje, niet de hond.)
Het kan zijn dat ik was vergeten dat Joeri en Anna exen zijn.

In my defence: dat was vóór mijn tijd. En ik had ze met elkaar zien praten. Of in elk geval bij elkaar zien staan, die avond, in mijn achtertuin. Niemand wilde tijdens mijn housewarming in huis blijven. Ze gingen allemaal naar buiten om te roken en op mijn nieuwe tuinmeubilair te hangen. Er zitten dus niet “alleen maar voordelen” aan terrasverwarming, zoals Joeri had beweerd. En Anna, want daar hebben we het over, had rond elf uur tegen me gezegd dat ze een lift zocht. Joeri woonde aan de andere kant van het spoor. Voilá, dacht ik. Ik hoopte stiekem dat er iets tussen hen zou gebeuren. Joeri is niet zo goed met de vrouwen. En het is niet erg dat hij daar over klaagt, maar wel dat hij dat de hele tijd tegen mij doet. Hij is ook mijn vriend maar uiteindelijk toch vooral mijn aannemer.
“Laat maar,” zei Anna, “ik regel wel een Uber.”
“Nee, ik breng je wel,” zei Joeri. “Kunnen we het meteen over Lada hebben.”
Anna trok demonstratief haar jas uit. “Die paar maanden dat we samen waren heeft hij zich nooit om dat beest bekommerd en nu wil hij ineens een omgangsregeling,” zei ze tegen mij, voordat ze terugliep naar de tuin.

Zoals ik al zei: vóór mijn tijd. En ook in my defence: iedereen heeft ruzie met iedereen, lijkt wel. Wie er niet meer met wie door één deur kan, is amper bij te benen. Ik probeerde de boel nog te sussen door voor te stellen dat Joeri Anna met rust zou laten, maar dat idee wuifde hij lachend weg. Volgens hem speelde ze gewoon hard to get.
Edelachtbare – ik heb dat altijd al eens willen zeggen, ik hoop dat ik het binnen deze context goed zeg, in elk geval – edelachtbare, ik weet alleen dat Anna nog even bleef, en dat Joeri toen ging, dat Anna uiteindelijk van iemand een lift naar het station kreeg, en dat nog eens twee uur later Joeri doodgemoedereerd de tuin in kwam lopen met die hond. Het leek alsof-ie dronken was (Joeri, niet de hond), zoals hij daar stond te zwaaien op z’n benen.
Dat is alles wat ik weet en heb gehoord en heb gezien.
Natuurlijk, iedereen vond het raar, maar wat konden we doen? Ik geloof zo dat Lada heel lief is, zeker voor een rottweiler. Maar we bleven toch allemaal maar een beetje op afstand.