Van sommige zaken in het leven weet je ergens, in de krochten van je achterhoofd, wel dat ze bestaan, maar wil je er met je gedachten zo ver vanaf blijven als je kunt. Je wil er echt niet aan denken en als je er dan toch aan denkt krijg je een rilling langs je rug of dat weeïge gevoel in je maag alsof je valt. Dit zijn ‘kwilnietjes.

Een ‘kwilnietje is bijvoorbeeld het feit dat je ouders seks hebben. Je weet dat het zo is en je weet zeker dat ze het in het verleden hebben gedaan, maar de gedachte alleen al doet je schouders optrekken in de hoop dat ze je oren en ogen kunnen bedekken.
Soms zijn de ‘kwilnietjes beangstigend en soms verdrietig, andere keren ronduit goor, in de zintuigelijke zin: je proeft of ruikt het bijna, en weer een andere keer echt hypergoor waarbij deze bijna een existentieel wegrennen veroorzaakt, alsof je weg wil uit je vel en uit je gedachte. Die laatste reactie heb je waarschijnlijk bij het idee dat je ouders misschien zelfs gepassioneerde seks hebben.

Een ander soort ‘kwilnietje heeft te maken met herinneren. Dat je het opgebaarde lichaam van iemand niet wil zien, bijvoorbeeld, omdat je die persoon wil herinneren zoals hij of zij bij leven was.

Gisteravond sloeg een ‘kwilnietje mij met volle vaart om de oren. Een tel eerder zapte ik nog zeer onschuldig, toen opeens: Peter Jan Rens in een realityprogramma met een of andere best wel ordinaire jonge vrouw en ze maakten heel luid en publiekelijk ruzie en toen gingen ze trouwen en ook nog uitgebreid tongen, en dit alles in 3 minuten! Mijn zintuigen en herinneringen wisten niet meer wat te doen. Meneer Kaktus is een treurige bejaarde man en hij maakt ruzie en hij tongt! Dat meneer Kaktus misschien niet echt in een boksring woont en waarschijnlijk niet elke dag een blauwe pyjama draagt wist ik heus wel. Maar dit! Alsof mijn teddybeer in stukjes werd geknipt. Ik had gehoopt dat hij dan een grappige vrouw zou hebben in een rode sierlijke jurk ofzo, en dat ze samen huiskamervoorstellinkjes hielden in hun bontgekleurde huis, bijvoorbeeld, waar ze dan koekjes bakken voor het publiek of elke avond kussengevechten zouden houden. Maar nee.
Ach ja, er komen nog zoveel ‘kwilnietjes en dan vooral die allergrootste: dat we allemaal doodgaan. Misschien gaan we dan wel dood zoals in de Grote Meneer Kaktus Show: met de benen en armen loodrecht in de lucht.