shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Anne-Minke Meijer
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Gijsje Kooter
    • Jam van der Aa
    • Joop-Maris Vollering
    • Jozien Wijkhuijs
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Nicole Kaandorp
    • Renske van den Broek
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Jirke Poetijn
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Renée Kapitein
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Laura Haman
op 18 april 2017
Deel dit verhaal

U kunt mij niet zien

Toen Barron klein was, nam ik hem een keer mee naar het dorp waar mijn ouders wonen. Het was Pasen. Ik weet het nog precies: de tuin vol bloeiende magnolia’s, binnen de eieren in een pannetje op het vuur. Ik zet mijn zoon tegenover mijn vader aan tafel. Barron spreekt nog niet – hij is al twee, maar hij is laat, zoals hij met alles laat is – en mijn vader spreekt sinds zijn herseninfarct niet meer. Ze kijken elkaar eerst wat argwanend aan. Ze doen pogingen klanken te maken die ergens op lijken, mijn zoon met plezier en overgave, mijn vader aanvankelijk met frustratie en wanhoop, maar wanneer het hem duidelijk wordt dat ze elkaar begrijpen, ook zonder de taal, wordt mijn vader plotseling kalm. Ze communiceren met elkaar, op een manier die voor de buitenstaander niet te volgen is. Ze lachen om elkaar. Ik kijk stilletjes toe vanuit de deuropening, met de schaal gekookte eieren in mijn handen.

Don was dat jaar niet mee. Ik had het bed voor mezelf, die kleine kroop ’s nachts bij me. Dat mocht nooit van Don, dat was niet goed voor jongens. Maar wat kon Don me hier doen? De hele nacht streek ik hem over zijn haar en kuste ik hem op zijn achterhoofd en bleef ik wakker, zo lang als ik kon, om de tijd zoveel mogelijk te vertragen. Ik keek elke dag toe hoe mijn zoon en mijn vader samen een wereld zonder taal creeërden. Ondertussen werd mijn keel elke dag een stukje nauwer bij het idee dat de reis naar huis, naar hem, naderde.

Het idee dat ik straks, als het schooljaar voor Barron hier is afgelopen, weer naast hem in bed moet liggen, kan ik nauwelijks verdragen.

In Slovenië slaan we elkaar met Pasen met hardgekookte eieren op het hoofd. Dat brengt geluk. Ik zal een ei koken, zo hard dat zijn schedel breekt.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Goede Vrijdag
Volgende verhaal
vuurzee

Over de auteur

Laura Haman

Laura Haman (Voorburg, 1987) studeerde dramaschrijven en theaterwetenschap. Ze is docent Nederlands, schrijft korte verhalen en werkt heimelijk aan haar debuutroman. Laura woont in Amsterdam en houdt van lezen, wijn drinken en uitslapen.

Ook van deze auteur

door Laura Haman
30 augustus

Ik wacht op je

4 Minutes Read
door Laura Haman
09 augustus

Bodemvaag

3 Minute Read
door Laura Haman
02 augustus

Tabletten tegen de tijd

4 Minute Read